ديوان عراقي

در آينه مصطفي چه بيند؟
جز حسن و جمال ذات والا

در صورت او حق ار نديدي
اينجا به يقين ببيني آنجا

بگشا سر قنينه، که در بند مانده ام
وز بند من مرا نرهاند مگر شراب

خواهم به خواب در شوم از مستي آنچنان
کآواز صور برنکند هم مرا ز خواب

ساقي، مدار چشم اميدم در انتظار
صافي و درد، هرچه بود، جرعه اي بيار

در تنگناي ظلمت هستي چه مانده ام؟
تا کي چو کرم پيله همي گرد خود تنم؟

پيوسته شد، چو شبنم، بودم به آفتاب
شايد که اين زمانه «انا الشمس » در زنم

آري چو آفتاب بيفتد در آينه
گويد هر آينه که: همه مهر روشنم

چون عکس آفتاب در آيينه اوفتد
آن دم ازو بپرس نگويد که آهنم

ساقي، بيار دانه مرغان لامکان
در پيش مرغ همت من دانه اي افشان

در بوستان بي خبري جلوه اي کنم
وز آشيان هفت دري جان برون برم

چه عرش و چه ثري؟ که همه ذره اي بود
در پيش آفتاب ضمير منورم

خود را، چو گوي، در خم چوگان فکنده اند
گوي مرا از خم چوگان ربوده اند

در وسع آدمي نبود آنچه کرده اند
اينان مگر ز طينت انسان نبوده اند؟

در صبح دم براي صبوح از نسيم مي
مستانه خفته را همه بيدار کرده اند

نقشي که کرده اند درين کارگاه صنع
در ضمن آن جمال خود اظهار کرده اند

اين قطره اي ز قلزم توحيد بيش نيست
نايد يقين حقيقت توحيد در ميان

توحيد لايزال نيايد چو در مقال
روشن کنم ضمير به توحيد ذوالجلال

هر دم هزار عاشق مسکين بداده جان
در حسرت جمال رخ بي مثال او

اي بي نياز، آمده ام بر در تو باز
بر درگه قبول تو آورده ام نياز

اميدوار بر در لطفت فتاده ام
اميد کز درت نشوم نااميد باز

چون بود حال ناتوان موري
که کند قصد کعبه از در چين؟

آنکه کرد از قفس چنان پرواز
کاثرش در نيافت روح الامين

زيبد ار بفکند قفس سيمرغ
بي صدف قدر يافت در ثمين؟

شايد ار شود در جهان فکنيم
گريه بر پير و بر جوان فکنيم

آب حسرت روان کنيم از چشم
سيل خون در حصار جان فکنيم

از پي جست و جوي او نظري
در رياضات خوش جنان فکنيم

ور نيابيم در مکان او را
خويشتن را به لامکان فکنيم

پس در آن بارگاه عزت و ناز
عرضه داريم از زبان نياز

دست او در يمين لم يزل است
رتبتش برتر ازو قياس شماست

هر دو عالم درون قبضه اوست
بار او در درون صفه ماست

گرچه در جاي نيست، ليک ز لطف
هر کجا کان طلب کني آنجاست

ديده بايد که جان تواند ديد
ورنه او در همه جهان پيداست

در جهان آفتاب تابان است
عيب از بوم و ديده اعمي ست

هيچ باشد که از فراموشي
ياد آري در آن خجسته مقام؟

چه شود گر کند در آن حضرت
ناقصي را عنايت تو تمام؟

در مذهب عاشقي روا نيست که ما:
عالم به تو بينيم و نبينيم تو را

هر چند ز چشم زخم دوري، اي بينايي
نزديک مني چو در خيال دل را

تا ظن نبري که مشکلي نيست مرا
در هر نفسي درد دلي نيست مرا

گر عمر مرا در سر کار تو شود
عهد تو به ميراث دهم خويشان را

اي روي تو آرزوي ديرينه ما
جز مهر تو نيست در دل و سينه ما

از صيقل آدمي زداييم درون
تا عکس رخت فتد در آيينه ما

در دام غمت دلم زبون افتاده است
درياب، که خسته بي سکون افتاده است

از جهل بدان، گر تو يکي ده گردي
در هستي حق نيست شوي، کار اين است

ايزد، که جهان در کنف قدرت اوست
دو چيز به تو بداد، کان سخت نکوست

بي آنکه دو ديده بر جمالت نگريست
در آرزوي روي تو خونابه گريست

در هر دو جهان نيک نظر کرد دلم
زان هيچ مقام برتر از عشق تو نيست

در عشق توام واقعه بسيار افتاد
ليکن نه بدين سان که ازين بار افتاد

زنهار! که قطب فلک دايره وار
در ديده صاحب نظران مي گردد

نرگس، که ز سيم بر سر افسر دارد
با ديده کور باد در سر دارد