ديوان خواجوي کرماني

تا بدوشم ز خرابات به ميخانه برند
سوي رندان در ميکده پيغام دهيد

در چنين وقت که بيگانه کسي حاضر نيست
قدحي باده بدان سرو گلندام دهيد

تا صورت جان در تتق عشق ببينيد
زنگ خرد از آينه دل بزدائيد

گر شاه سپهريد در اين خانه که مائيم
از خانه برآئيد که همخانه مائيد

بوصف طره اش رمزي که دانيد
همه در باب طراري بگوئيد

اي شمع که فرمود که در مجلس اصحاب
اسرار دل سوخته از دل بزبان آر

چون طائر روحم ز قدح باز نيايد
او را بمي روح فزا در طيران آر

چو انفاس عبير افشان خواجو
ندارد نافه ئي در طبله عطار

مسيح وقتي ازين خسته دم دريغ مدار
ز پا در آمدم از من قدم دريغ مدار

دل شکسته که در زلف سرکشت بستم
بيادگار من خسته دل نگه مي دار

اي مقيم در خلوتگه سلطان آخر
منزل خويشتن امشب بگدا باز گذار

ماه را از شکن سنبل شبگون بنماي
لاله را اين همه در سايه ريحان مگذار

منکه با زلف چو چوگان تو گوئي نزدم
بيش ازين گوي دلم در خم چوگان مگذار

بجز نسيم که يابد نصيبي از گلزار
که يک گلست در اين باغ و عندليب هزار

چه هجر و وصل مساويست در حقيقت عشق
اگر ز هجر بسوزي بساز و وصل انگار

چه زند عقل با تطاول عشق
چکند صيد در کمند سوار

در راه وحدتش دو دليلند مهر وماه
بر صنع و قدرتش دو گواهند نور و نار

اي بر در توام سرخجلت فتاده پيش
آخر ز راه لطف بفرما که سر برآر

خواجو چو روي عجز نهادست بردرت
جرمي که کرده است بفضلت که در گذار

برآمد از جگرم دود آه و آتش دل
فتاد در ني کلکم ز آه آتش بار

دلم به سايه ديوار او بود مائل
در آن زمان که گل قالبم بود ديوار

منم ز مهر رخت روي کرده در ديوار
چو سايه بر رهت افتاده زير ديوار

کسي که روي بديوار غم نياوردي
کنون ز مهر تو آورد روي در ديوار

در ميان او فتاده ام چو کمر
تا کي افتم از اين ميان بکنار

در خمارم چو چشمت اي ساقي
خيز و دفع خمار من ز خم آر