ديوان خواجوي کرماني

هرکه در افتاد بميدان او
غرقه خون گشت و سنانش نديد

عقل چو در حسن رخش ره نيافت
چاره بجز ترک بيانش نديد

اين چه طريقست که خواجو در آن
عمر بسر برد و کرانش نديد

مرغ جان در هوات پر مي زد
بال زد وز پيت روان بپريد

در رهت خاک راه شد خواجو
ليک بر گرد مرکبت نرسيد

در سواد شام تاري مشک تاتاري که يافت
بر بياض صبح صادق خط زنگاري که ديد

آنکه زو شمشاد را پاي خجالت در گلست
راستي را زان صفت سروي بعياري که ديد

مستم ز در خانه خمار برآريد
و آشفته و شوريده ببازار برآريد

چون نام من خسته باين کار برآمد
گو در رخ من خنجر آنکار برآريد

ما را که درين حلقه سر از پاي ندانيم
پرگار صفت گرد در يار برآريد

گر رايت اسلام نگون مي شود از ما
آوازه ما در صف کفار برآريد

امروز که از پيرمغان خرقه گرفتيم
ما را ز در دير به زنار برآريد

آخر از سوز دل شبهاي من ياد آوريد
همچو شمعم در ميان انجمن ياد آوريد

صبحدم در پاي گل چون با حريفان مي خوريد
بلبلان را بر فراز نارون ياد آوريد

در چمن چون مطرب از عشاق بنوازد نوا
از نواي نغمه مرغ چمن ياد آوريد

ابر نيساني چو لؤلؤ بار گردد در چمن
ز آب چشمم همچو لؤلؤي عدن ياد آوريد

يوسف مصري گر از زندانيان پرسد خبر
از غم يعقوب در بيت الحزن ياد آوريد

طوطي شکر شکن وقتي که آيد در سخن
اي بسا کز خواجوي شيرين سخن ياد آوريد

خط مشکين که نباتست بگرد شکرت
تا چه دوديست که در آتش روي تو رسيد

چشم بد را نفس صبحدم از غايت مهر
آيتي در رخ چون ماه تمام تو دميد

تيغ مژگان چه کشي در نظر مردم چشم
خنجر از مردم خونخوار ببايد پوشيد

در چمن چون قدح لاله عذاران طلبند
جام گيريد و ز عشرتگه جم ياد کنيد

ور در ايوان سلاطين ره قربت باشد
ز مقيمان سر کوي ستم ياد کنيد

هر زمانم که خط سبز توآيد در چشم
سبزه بينم ز لب چشمه که برمي رويد

اي بسا برگ شقايق که دمادم در باغ
از سرشک من و خوناب جگر مي رويد