167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان عراقي
من تشنه آن زلال تا کي؟
اي ذره تو را مجال تا کي؟
از دفتر هجر فال تا کي؟
فرياد چه؟ قيل و قال تا کي؟
تا شبي در خواب نازم رخ نمودي کاشکي
در همه عالم مرا بودي نبودي کاشکي
عمر ناخوش مي گذارم، مرگ به زين زندگي
دلم را چون هميشه در خيالي
از سر زلف تو گر هيچ کمر داشتمي؟
گر ز خاک در تو کحل بصر داشتمي
با جهان خود چه کار داشتمي؟
گر به کف در نگار داشتمي؟
روز و شب زينهار داشتمي
بهترين کار و بار داشتمي
قبله اي؟ آينه اي؟ جاناني؟
نمکي؟ آب رواني؟ ناني؟
سحري؟ صبح دمي؟ خنداني؟
چشمش ز سيه کاري برده دل کيهاني
خورشيد پرستيدي، در دير، چو رهباني
خاري چه محل دارد در پيش گلستاني؟
در وصف جمال او پرداخته ديواني
ز تير غمزه تو لحظه لحظه پيکاني
چگونه رحم کند بر دل مسلماني؟
در وصفت کس تواند سفت؟ ني
آفتاب از ذره رخ بنهفت؟ ني
اندر آن بودم که غيرت گفت: ني
کابر رحمت بر سرم باران کني
تا کيم در بوته هجران کني؟
هم سزد گر درد او درمان کني
جدا افتاده از دلدار چوني؟
نگويي آخر: اي افگار چوني؟
که بر خاک در خود خوار بيني
ولي اندوه و غم بسيار بيني
گرد دل ما يک دم برآيي
نهاني از همه عالم ز بسکه پيدايي
به پرسش دل بيچاره اي برون آيي!
دادم دل خود به اژدهايي
هست آن چو سراب يا صدايي
يابم مگر از درت عطايي؟
که در وي خوشدلي را نيست جايي
که در عالم نيابد دل ربايي
نمي بينم رهي را رهنمايي
نه جان را جز تمني دلگشايي
به گوش جانش آيد مرحبايي
که رقيب در نيايد به بهانه گدايي
به گاه جلوه گري ديده تماشايي
نهاني از همه عالم، ز بسکه پيدايي
تو خود مقيم ميان دلش هويدايي
همه ز آشفتگي در هوي و هايي
بهر دو کون در داده صلايي