ديوان خواجوي کرماني

چه باشد ار نفسي ساربان در اين منزل
قرار گيرد و تعجيل کاروان نکند

گر چه دربان ندهد راه وليکن درويش
التماس از در سلطان نکند چون نکند

چون تو در باديه بر دست نهي آب زلال
تشنه را آرزوي آن نکند چون نکند

صبر ايوب کسي را که نباشد در رنج
حذر از محنت کرمان نکند چون نکند

چو تير غمزه خونريز در کمان آرد
دل شکسته صاحبدلان نشانه کند

کجا رسم بمکانت که پشه نتواند
که در نشيمن سيمرغ آشيانه کند

ماه من مشک سيه در دامن گل مي کند
سايبان آفتاب از شاخ سنبل مي کند

گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند
وليک پيش وجود تو جمله کالعدمند

چو گنج عشق تو دارند در خرابه دل
نه مفلسند ولي منعمان بي درمند

دمي نديم اسيران قيد محنت باش
ببين که سوختگان غم تو در چه دمند

حال آن نرگس مست از من مخمور بپرس
زانکه در چشم تو سريست که مستان دانند

در سراپرده ما پرده سرا حاجت نيست
زانکه مستان همه طوطي شکر دستانند

عاشقان با تو اگر زانکه بزندان باشند
با گلستان جمالت همه در بستانند

چه کسانند که در قصد دل ريش کسانند
با من خسته برآنند که از پيش برانند

عارفان تا که بجز روي تو در غير نبينند
شمع را چون تو بمجلس بنشيني بنشانند

در حلقه رندان خرابات مغان آي
تا يکنفس از خويشتنت باز رهانند

از کعبه چه پرسي خبر اهل حقيقت
کاين طايفه در کوي خرابات مغانند

سر حلقه رندان خرابات چو خواجوست
زان همچو نگينش همه در حلقه نشانند

چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
صبوحيان نفس از آتش مذاب زنند

چو آفتاب ز جيب افق برآرد سر
ز ماه يکشبه آتش در آفتاب زنند

ساقيان چون دم از شراب زنند
مطربان چنگ در رباب زنند

مهر ورزان به آه آتش بار
دود در ديده سحاب زنند

خيز خواجو ببين که سرمستان
در ميخانه از چه باب زنند

موکب سلطان عشقت چون علم بر دل زند
در نفس جانها هواي خانه پردازي کنند

روي ننموده ز ما نقد روان مي جويند
ملک در بيع نياورده بها مي خواهند