ديوان خواجوي کرماني

سخني بلبل از لبش مي گفت
غنچه را آب در دهان آورد

هر دم که در آن نرگس پر خواب تو بينم
خون جگرم ديده بيدار بگيرد

خواجو ز چه معني ز براي قدحي مي
هر لحظه در خانه خمار بگيرد

بي نرگس مخمور تو در مجلس مستان
هر دم دلم از باده چون زنگ بگيرد

در پسته تنگ تو سخن را نبود جاي
الا که درو هر سخني تنگ بگيرد

مشک ختني هر دم در زلف تو آويزد
شمع فلکي هر شب پيش قمرت ميرد

کو زنده دلي تا جان در پاي تو افشاند
کانرا که بود جاني برخاک درت ميرد

هر که چون افعيش کمر گيرد
خويش را از کمر در اندازد

در هواي تو چون پرد خواجو
که عقاب فلک پر اندازد

عقل از سر ناداني با عشق نياميزد
با شير ژيان آهو کي پنجه در اندازد

چهره برخاک در سيمبري بايد سود
بوسه برصحن سراي صنمي بايد زد

گر نخواهد که برآشفته شود کار جهان
دست در حلقه زلف تو کمي بايد زد

خيز خواجو که چو افلاس شود دامن گير
دست در دامن صاحب کرمي بايد زد

گوشه دير مغان گير که در مذهب عشق
کنج ميخانه طربخانه خان مي ارزد

خرابي همچو من کو مست در ويرانها گردد
اگر گنجي نمي ارزد خرابي هم نمي ارزد

در آن خالي که حالي نيست منگر
گه از شه مهره شه ماري نيرزد

با صوفي صافي گو در درد مغان آويز
کان دل که بود صافي از درد نپرهيزد

گر چشم تو جان خواهد در حال بر افشانم
کانکش نظري باشد با چشم تو نستيزد

از خاک من خاکي هر خار که بر رويد
چون بر گذرت بيند در دامنت آويزد

برخيزم و بنشانم در مجلس اصحابش
کان فتنه چو برخيزد صد فتنه برانگيزد

جز غبار دل شوريده من خاکي را
نيست معلوم که از خاک در او چه رسد

بسا رساله که در باب اشک ما دريا
بديده بر گهر آبدار بنويسد

بيگهست امشب و وقتي خوش و ياران سرمست
در چنين وقت تمناي کجايت باشد

با نفحات نسيم باد بهاران
در دم صبح احتياج طيب نباشد

در گذر از عمر آنکه پيش محبان
عمر گرامي بجز حبيب نباشد