ديوان خواجوي کرماني

گر خويشتن پرستي کي ره بري بايمان
در دين خودپرستان ايمان چه کار دارد

ما را بباغ رضوان کي التفات باشد
در روضه محبت رضوان چه کار دارد

زلف سيه چه آري در پيش چشم جادو
با ساحران بابل ثعبان چه کار دارد

ريحان گلشن جان عقلست و نزد جانان
چون روح در نگنجد ريحان چه کار دارد

گفتم که جان خواجو قربان تست گفتا
در کيش پاکدينان قربان چه کار دارد

آنرا که در جان عشقي نباشد
دل بر کن از وي کوجان ندارد

چو قدش باغبان گر راست خواهي
خرامان سرو در بستان ندارد

چه درمان خواجو ار در درد ميري
که درد عاشقي درمان ندارد

دل غمگين مرا گر چه بتاراج ببرد
شادمانم که وطن در دل غمگين دارد

زلف چوگان صفت ار حلقه کند بر رخسار
هر زمان گوي دلم در خم چوگان آرد

در ره عشق مسلمان حقيقي آنست
که به زنار سر زلف تو ايمان آرد

زاهد صومعه را هر نفسي مست و خراب
نرگس مست تو در حلقه مستان آرد

باز صورت نتوان بست که نقاش ازل
صورتي مثل تو در صفحه امکان آرد

خدنگ غمزه جادو چو در کمان آرد
هزار عاشق دلخسته را بجان آرد

حلاوت سخنش کام جان کند شيرين
عبارتي ز لبش هر که در بيان آرد

از آن دو نرگس مخمور ناتوان عجبست
که تير غمزه بدينگونه در کمان آرد

در جنب جمال تو بود صورت ديوار
هر نقش که صورتگر ارژنگ نگارد

لاله دل در دم جانبخش سحر مي بندد
غنچه جان پيشکش باد صبا مي آرد

ظاهر آنست که مرغ دل مشتاقانرا
دانه خال تو در دام بلا مي آرد

هر کرا ساعت سيمين تو آيد در چشم
دست حيرت نتواند که بدندان نبرد

در خورد خدمتش چو ندارم بضاعتي
جان ضعيف هست بجانان که مي برد

خرد نشان دهان تو در نمي يابد
چرا که نام و نشانش ز بي نشاني برد

اگر ز پسته تنگ تو دم زند غنچه
نسيم باد صبا در دمش دهن بدرد

چو در محاوره آيد لب گهربارت
عقيق پيرهن لعل بر بدن بدرد

تاجداري کند آنکس که ز سردر گذرد
ره بمنزل برد آنکو ز سفر در گذرد