ديوان خواجوي کرماني

گر چه نايد موئي از زلفش بدست
کيست کش موئي از و در شانه نيست

گفتمش افسانه گشتم در غمت
گفت اين دم موسم افسانه نيست

حاجيانرا کعبه بتخانه ست و ايشان بت پرست
ور بيني در حقيقت کعبه جز بتخانه نيست

از قافله عشق به جز ناله خواجو
در وادي هجران تو بانگ جرسي نيست

اي تماشاگه جان عارض شهرآرايت
بجز از روي تو در شهر تماشائي نيست

در هواي گل رخسار تو شب تا سحرم
بجز از بلبل شوريده هم آوائي نيست

هر سري لايق سوداي تو نبود ليکن
از تو در هيچ سري نيست که سودائي نيست

نتواند که بدوزد نظر از منظر دوست
هر کرا در نظر آن شکل و شمايل بگذشت

آن خط سبز هيچ داني چيست
که دميد از عقيق در پوشت

کاش کامشب بديدمي در خواب
مست از آنسان که ديده ام دوشت

تو از آن برتري بزيبائي
که رسد دست ما در آغوشت

چهره خويش را در آينه بين
تا ببينيم مست و مدهوشت

از ميانش چون سر موئي نديدم در وجود
هيچ اگر خواهي نوشتن مختصر بايد نوشت

شرح خمريات خواجو جز در دردي فروش
تا نپنداري که برجاي دگر بايد نوشت

عشقبازي نه ببازيست که داننده غيب
عشق در طينت آدم نه به بازيچه سرشت

همچو بالاي تو در باغ کسي سرو نديد
همچو رخسار تو دهقان به چمن لاله نکشت

در آن مجمع که خلوتگاه خوبيست
ترا شمع شبستان مي توان يافت

اين زمان بلبل دلسوخته گو دم در کش
زانکه آن طوطي خوش نغمه ز گلزار برفت

مي زدم در طلبش داو تمامي ليکن
مهره مهر برافشاند و دغا کرد و برفت

ابر را بنگر که لاف در فشاني مي زند
بسکه از چشمم بدامن لؤلؤي لالا گرفت

ايکه پيش قامتت آيد صنوبر در نماز
راستي را کار بالايت قوي بالا گرفت

چون زتنگ شکر شکر مي ريخت
سخنش تنگ در دهان بگرفت

بسکه در ديده من کرد خيال تو نزول
راه بر مردمک چشم جهان بين بگرفت

سمن قرطه فستقي چاک زد
چو او پرنيان در صنوبر گرفت

چو مرغ صراحي نوا ساز کرد
مه چنگ زن چنگ در بر گرفت