ديوان خواجوي کرماني

برکنار لاله زار عارضش باد صبا
سنبل سيراب را در پيچ وتاب انداختست

ساقي مستان که هوش مي پرستان مي برد
گوئيا بيهوش دارو در شراب انداختست

دل ريشم چو در غمت خون شد
مردم ديده دست ازو شستست

خطي کز تيره شب برخور نوشتست
چه خطست آن که بس در خور نوشتست

اگر چه در خورست آن خط وليکن
خطا کردست کان برخور نوشست

تو گوئي منشي ديوان تقدير
مرا اين در ازل بر سر نوشتست

بچشم عيب در خواج مي بينيد
چو مي دانيد کاينش سرنوشتست

بنده تا دست طلب در دامن عشق تو زد
هرگزت روزي زغفلت سر ز فرمان تافتست ؟

در دهانت سخنست ار چه بشيرين سخني
لب شکر شکنت عذر دهانت گفتست

ديده ناديده مي کني و مرا
ديده پيوسته در دو ديده تست

زين تابخانه رخت برون بر که کاينات
يک غرفه بر در حرم کبرياي تست

خواجو که رفت در سر جور و جفاي تو
جانش هنوز بر سرمهر و وفاي تست

شهسوار گنبد پيروزه يعني آفتاب
بارها افتاده در پاي سگان کوي تست

ذره ئي گفتم ز مهرت سايه از من برمگير
کافتاب خاوري در سايه گيسوي تست

از پريشاني چو مويت در قفا افتاده ام
نيکبخت آن زلف هندويت که هم زانوي تست

دل درين پيرزن عشوه گر دهر مبند
کاين عروسيست که در عقد بسي دامادست

آنکه شداد در ايوان ز زر افکندي خشت
خشت ايوان شه اکنون ز سر شدادست

خاک بغداد به مرگ خلفا مي گريد
ورنه اين شط روان چيست که در بغدادست

اي که بالاي بلند تو بلاي دل ماست
دلم از چشم تو در عين عذاب افتادست

دست گيريد که در لجه درياي سرشک
تن من همچو خسي بر سر آب افتادست

در غمت همنفسي نيست بجز فريادم
چه توان کرد که فرياد رسم فريادست

آنکه بي مجلس مستان ننشستي يکدم
اين زمان آمد و در مجلس تذکير نشست

در قدح دل نتوان بست مگر صبحدمي
که تو گوئي رمضان بار سفر خواهد بست

وقت افطار بجز خون جگر خواجو را
تو مپندار که در مشربه جلابي هست

تا حاجب ابروت چه در گوش تو گويد
کارد همه سر سوي بنا گوش تو پيوست