ديوان خواجوي کرماني

هر که در صبحت آن شاخ صنوبر بنشست
همچوباد سحري از سر بستان برخاست

هر چه در عالم تحقيق صفاتش خوانند
چو نکو درنگري آينه ذات خداست

گر چه صورت نتوان بست که جان را نقشيست
نقش جانست که در آينه دل پيداست

نتوان در خم ابروي سياهش پيوست
آنک پيوند من سوخته بگسيخته است

تا زدي در دل من خيمه باقبال غمت
شادي از جان من غمزده بگريخته است

حيرت اندر خامه نقاش بيچونست کو
راستي در نقش رويت داد خوبي داده است

کند بسنبل گردنکشت زمانه خطاب
که خادمي تو در شان عنبرآمده است

بيا بديده خواجو نگر که خط سياه
بگرد روي چو ماهت چه در خور آمده است

مرا غيرت آيد که مکتوب تو
چنين در حديث تو پيچيده است

از آن از لب خويشتن در خطم
که خطت بحکم که بوسيده است

چو نام تو در نامه بيند دبير
بچشم بصيرت ترا ديده است

دلا در عاشقي محرم چه جوئي
که پيش عاشقان محرم حجابست

به خون در کعبه بايد غسل کردن
که آب چشمه زمزم حجابست

ز يم حاصل نگردد گوهر عشق
که در راه حقيقت يم حجابست

اگر داري سري بگذر ز سامان
که در اين ره سر و سامان حجابست

بحاجب چون توان محجوب گشتن
که حاجب بر در سلطان حجابست

بحکمت ملک يونان کي توان يافت
که حکمت در ره يونان حجابست

بايمان کفر باشد باز ماندن
ز ايمان در گذر کايمان حجابست

رخش با آب و آتش در نقابست
لبش با آتش اندر عين آبست

ز چشمش فتنه بيدارست و چشمش
چو بختم روز و شب در عين خوابست

عقيق اشک من در جام ياقوت
شراب لعل يا لعل مذابست

تن خواجو نگر در مهر رويت
که چون تار قصب بر ماهتابست

سرمست مي عشق تو در جنت و دوزخ
از نار و نعيم ايمن و فارغ زعذابست

با روي بتان کعبه دل دير مغانست
در دير مغان زمزم جان جام شرابست

دست از فلک سفله فرو شوي چو خواجو
کاين نيل روان در ره تحقيق سرابست