ديوان خواجوي کرماني

چون ز آب ديده ناقه ما در وحل بماند
با ما بگو که مرحله کاروان کجاست

در وادي فراق بجز چشمهاي ما
روشن بگو که چشمه آب روان کجاست

هر چند که در دم نشود قابل درمان
درد من از آنست که درمان من آنجاست

زمزم از خجلت الفاظ تو غرق عرقست
مروه از پرتو انوار تو در عين صفاست

هر که او مشتريت گشت زهي طالع سعد
وانک در مهر تو چون ماه بيفزود بکاست

سوداي دل سوخته لاله سيراب
در فصل بهار از دم مشکين سمن خاست

هر چند که در شهر دل تنگ فراخست
دل تنگيم از دوري آن تنگ دهن خاست

نرگس مست تو چون فتنه ازو بيدارست
همچو بخت من دل سوخته در خواب چراست

مگر از خط سياه تو غباري دارد
ورنه هندوي رسن باز تو در تاب چراست

چون قد سرو خرام تو بگويم سخني
در چمن سرو ببالاي تو مي ماند راست

گر چه در پرورش نطفه خاک
بوي زلفت مدد باد صباست

با تو نقشي که در تصور ماست
بزبان قلم نيايد راست

ماه تا آفتاب روي تو ديد
اثر مهر در رخش پيداست

در چمن ذکر نارون مي رفت
قامتت گفت بر کشيده ماست

طائر طوريم و خاک آستانت طور ماست
پرتو نور تجلي در دل پر نور ماست

عاقبت غيبت گزيند هر که آيد در نظر
وانک او غايب نگردد از نظر منظور ماست

ايکه جمالت ز بهشت آيتيست
آيت سوداي تو در شان ماست

تا دل ما در غم چوگان تست
هر دو جهان عرصه ميدان ماست

گر چه ز اهل زمانه شاد نئيم
شادي آنک در زمانه ماست

طاق پيروزه که خلوتگه قطب فلکست
کمترين زاويه ئي بر در کاشانه ماست

تا کي زنيد تيغ جفا بر شکستگان
سهلست اگر بقاي شما در فناي ماست

آن کاشناي تست غريبست در جهان
وان کو غريب گشت ز خويش آشناي ماست

آن اطلس سيه که شب تار نام اوست
تاري ز پرده در خلوتسراي ماست

جائي سراي تست که جاي سراي نيست
وانگه در سراي تو خلوتسراي ماست

دست در دامن رندان قلندر زده ايم
زانک رندي و قلندر صفتي پيشه ماست