ديوان خواجوي کرماني

حال خواجو ز سر کوي خرابات بپرس
که نيابي به در صومعه خمارانرا

اي بناوک زده چشم تو يک اندازانرا
کشته افعي تو در حلقه فسون سازانرا

عندليبان سحر خوان چو در آواز آيند
مي بياريد و بخوانيد خوش آوازانرا

پاي کوپان چو در آيند بدست افشاني
دست گيرند بيک جرعه سراندازانرا

زيردستان که ندارند بجز باد بدست
هر نفس در قدم افتند سرافرازانرا

اگر در جلوه ميآري سمند باد جولانرا
بفرما تا فرو روبم به مژگان خاک ميدانرا

مکن عيب تهي دستان که در بازار سرمستان
گدا باشد که بفروشد بجامي ملک سلطانرا

ببوي لعل ميگونش بظلماتي در افتادم
که گر ميرم ز استسقا نجويم آب حيوانرا

بانتظار خيال تو هر شبي تا روز
گشوده ام در مقصوره جهان بين را

چرا ملامت خواجو کني که چون فرهاد
بپاي دوست در افکند جان شيرين را

هر که جان در قدمش بازد و قدري داند
اهل دل عاشق جانباز نخوانند او را

جعد مشکبارش گير زلف تابدارش گير
خيز و در کنارش گير ماه نيمروزي را

ابر چشمم چو شود سيل فشان از لاله
کوه در دوش کشد جامه باراني را

چشم خواجو چو سر طبله در بگشايد
از حيا آب کند گوهر عماني را

گر شديم از باده بدنام جهان تدبير چيست
همچنين رفتست در عهد ازل تقدير ما

تا دل ديوانه در زنجير زلفت بسته ايم
اي بسا عاقل که شد ديوانه زنجير ما

ره مده در خانقه خواجو کسي را کاين نفس
با جوانان عشرتي دارد بخلوت پير ما

حلقه گوش شما را تا بود مه مشتري
مشتري باشد غلام حلقه در گوش شما

دل خواجو نگر که چون زده است
چنگ در زلف دلستان شما

اگر سرم برود در سر وفاي شما
ز سر برون نرود هرگزم هواي شما

چو مرغ جان من از آشيان هوا گيرد
کند نزول بخاک در سراي شما

کرا بجاي شما در جهان توانم ديد
چرا که نيست مرا هيچکس بجاي شما

در باغ وصل اگر نبود چون تو بلبلي
کم گير پشه ئي ز هماي آشيان ما

ميکرد در کرشمه به ابرو اشارتي
يعني گمان مبر که کشد کس کمان ما

کس با ميان ما نکند دست در کمر
الا کمر که حلقه شود برميان ما