ديوان بيدل دهلوي

چون نگه در ديده حيران ما مژگان گمست
جوهر آينه در ديوار حل کرده است کاه

نواي آتشيني دارم و از شرم بيباکي
نفس دزديده ام تا در نگيرد پنبه در گوشي

در طينت خست نسبان جوهر اخلاق
از تنگي جا در رحمي مرده جنيني

خيال از رنگ تحقيقم غباري در نظر دارد
مصور در کمين طرح سنجابست پنداري

چه سازم در محبت با دل بي انفعال خود
نيفتد هيچ کافر در طلسم ناپشيماني

در آن وادي که مخمور نگاه او قدم سايد
دماغ آبله بالد قدح در دست پامالي

بهر مژگان زدن سر ميدهد در عالم آبم
خمستان در بغل اشک قدح کج کرده مينائي

تا کجا آنجلوه در دلها کشد ميدان سري
در فشار شيشه افتاده است آغوش پري

فضاي پرزدن تنگست در جولانگه امکان
شرار ما مگر در عالم ديگر کند بازي

محو است در آئينه تمکين تو شوخي
چون معني پرواز شرر در دل سنگي

ببالد هوس در دل ساده لوحان
کند عکس در آئينه خودنمائي

چو شمع خاک شدم در سراغ خويش اما
کسي نگفت که در زير پا چه ميجوئي

در آئينه هوش ما زنگ غفلت
نهفت است چون فسق در پارسائي

در بحر چرا قطره ما بحر نباشد
در بزم کريمان چه خيالست گدائي

در دانه کشي مرديم چون مور زحرص آخر
در خاک سيه برديم هنگامه مزدوري

آرزوها در سواد وهم جولان ميکند
آنسوي ميدان در افتاده است با هم لشکري

(بيدل) همه تن حلقه شدي ليک چه حاصل
در خاک نشستي ويران در ننشستي

زقرب سايه من ميگدازد زهره راحت
تبي در استخوان دارم چو شيري در نيستاني

سرمايه يکنفس عمر آنهم بباد داديم
در کسب حرص نيمي در خورد و خواب نيمي

عمريست آهم از دل ماند دود مجمر
در آتش است نيمي در پيچ و تاب نيمي

در دعوي کمالات صد نسخه لاف فضلم
اما نيم بمعني در هيچ باب نيمي

در مقامي که نفس نعل در آتش دارد
خنده مي آيدم از غفلت بي پروائي

زين دشت و در نديديم جائي که دل گشايد
در بحر نظم شايد پيدا شود زميني

در عالم تعين وارستن از امل نيست
در قيد رشته کاهد گوهر ز سخت جاني

چراغ حيرتم چون لاله در دست است معذورم
رهي گم کرده ام در ظلمت آباد سويدائي