ديوان خاقاني

آسمان در بوس و سجده بر درش
از لب و چهره زمين فرساي باد

اي پير عاشقان که در اين چنبري گرو
چون طفل غازيانت ز چنبر گذشتني است

صبح خرد دميد در اين خواب گاه غول
بختي فرو مدار کز ايدر گذشتني است

در خشک سال مردمي از کشت زار ديو
بردار طمع خوشه که بي بر گذشتني است

طاق فلک ز زلزله صور درشکست
زين طاق در شکسته سبک تر گذشتني است

دربند چار آخور سنگين چه مانده اي
در زير هفت آينه خود بين چه مانده اي

جان شهربند طبع و خرد ده کياي کون
در خون اين غريب نوآئين چه مانده اي

روزت صلاي شام هم از بامداد زد
تو در نماز ديگر و پيشين چه مانده اي

پنداري اين سخن به اراجيف رانده اند
يا خاصگانش در پس پرده نشانده اند

هر لحظه بر موافقت جامه آه را
نيلي کند در دل و آن گه برآوريد

اي طاق ابروان بدر آئيد جفت جفت
در طاق نيم خايه علي الله برآوريد

در حجله طرب ز پري پيکران چين
ناموس نوعروس سليمان شکستنش

در خانه رايتش ملک الموت چون شکست
سودي نداشت رايت خصمان شکستنش

در انتظار قطره عدل تو ملک را
همچون صدف گشاده دهان چون گذاشتي

ما را چو دست سوخته مي داشتي به عدل
در پاي ظلم سوخته جان چون گذاشتي

چشم سياهشان گه زردآب ريختن
نرگس مثال در يرقان چون گذاشتي

رفتي و در جهان سخن از کاروبار توست
خاقاني غريب سخن يادگار توست

زرين ترنج خيمه افلاک ميخ وار
در خاک باد کوفته سر کز تو بازماند

در کيسه هاي کان و کمرهاي کوهسار
خونابه باد لعل و گهر کز تو بازماند

ور در عذاب جسم تو دل زد تظلمي
بس بادش اين عذاب دگر کز تو بازماند

اي رفته آفتاب شما در کسوف خاک
چون تخته محاسب از آن خاک بر سريد

چشم ار ز گريه ناخنه آرد به ناخنان
پلپل در او کنيد و به خونش بپروريد

در پيش گنبدش فلک آيد جنيبه دار
گاه جنيبتان بکشيد ارنه سنجريد

از اشک گرم تفته دلان در سواد خاک
طوفان آب آتش زاي اندر آمده

اکنون به ناز در تتق خلد پيش تو
خنديده گل قنينه حمرا گريسته