ديوان خاقاني

چون شود بحر آتشين از تيغ
با نهنگ دمان در آويزد

خصم شاه ار کمان کشد حلقش
به زه آن کمان در آويزد

از کيان است چرخ سرپنجه
که به شاه کيان در آويزد

راي باريک اوست قائد حلم
که سماک از سنان در آويزد

راي او چون ميان معشوق است
کوهي از موي از آن در آويزد

چون مني را مگو که مثل کم است
مثل من خود هنوز در عدم است

کاش در عالم دو يک دل ديدمي
تا دل از عالم بدان دربستمي

کو حريفي خوش که جان بفشاندمي
کو تنوري نو که نان در بستمي

سايه ديوارم ار محرم شدي
در به روي انس و جان دربستمي

آه من گر ز آسمانه برشدي
من در هفت آسمان دربستمي

گر هم از دستور دستوريستي
دل به دستور جهان در بستمي

هين تبر در شيشه افلاک از آنک
گل به نيل جان غم خوار آمده است

از مژه در نعل اسبش دوختن
نعل اسبش لعل مسمار آمده است

از نثار خون دل در راه او
کرکس شب کبک منقار آمده است

دين فروشان را به بوي کفر او
طيلسان در وجه زنار آمده است

صاحب صاحب قران در عالم اوست
آصف الهام و سليمان خاتم اوست

بر در او تا شود جلاد ظلم
ماه را بر آستان بست آسمان

تير دون القلتين را از ثناش
آب بحرين در زبان بست آسمان

بهر بذلش نطفه خورشيد را
نقش در ارحام کان بست آسمان

وقت استقبال مهد بخت او
قبه در صحراي جان بست آسمان

در نفاذ امر او بر بحر و بر
رايش از دست دو مرسل کرده اند

راويان شعر من در مدح او
سخره بر راعشي و اخطل کرده اند

از در افريقيه تا حد چين
نام او فاروق دين افزاي باد

هيبتش در کاسه سر خصم را
هم ز خون خصم مي پالاي باد

و آن سر ني در سرابستان فتح
سرو پيراي و سرير آراي باد