ديوان خاقاني

عارفان اجرام را در راه امر
هفت پيک رايگان دانسته اند

خاک درگاهش به عرض مصحف است
جاي سوگند کيان در شرق و غرب

بهر تعويذ سلاطين از ثناش
اسم اعظم در زبان ملک باد

کام بختش چون دعاي مادران
در اجابت هم عنان ملک باد

بر زبان ملک چون نامش رود
آب حيوان در دهان ملک باد

بس بقائم ريخت با عدلش جهان
کو چو قائم در جهان ملک باد

بخت بادش پاسبان و اسلام را
باس عدل پاسبان در شرق و غرب

گرفتم کآتش ناب است قدح حاسدان در وي
چو آتش نام او داند کجا سوزاند اندامش

مبارک حضرتا، ايام در ظل تو آسايد
مقدس خاطرا، اسلام را راي تو پيرايد

باشد به بغداد اندرون طرار پنهان از فسون
در زلف طرارش کنون بغداد پنهان ديده ام

جستم سراپاي جهان شيب و فراز آسمان
گر هيچ اهلي در جهان، ديدم مسلمان نيستم

خواهم ز بخت يک دلش، در عرش بينم منزلش
زرادخانه بابلش مر بط خراسان بينمش

لفظم کند گوهرفشان کز فتح شه يابم نشان
چون گردن گردن کشان در طوق فرمان بينمش

بستان دولت کشورش در دست صلت گسترش
شمشير صولت پرورش ابري که بستان پرورد

نور است بخت روشنش، سر در گريبان تنش
چون سايه اندر دامنش، پيوسته دامان باد هم

پرچم نصرت نمود لشکر سلطان چرخ
در جل زرين کشيد ابلق خوش گام صبح

شاه فلک بين به صبح پرده بر انداخته
پير خردبين به مي خرقه در انداخته

عالم خاکي به خاک باخته زير فلک
مشتي خاک قمار در قمر انداخته

عقرب مه دزدشان چشم فلک را به سحر
داس سر سنبله در بصر انداخته

خانه خداي مسيح يعني سلطان چرخ
بر در سلطان عهد تاج زر انداخته

مه حلي زهره را کرده به زر نثار
در سم شب رنگ شاه سربه سر انداخته

لعل مسيحا دمش در بن ديرم نشاند
زلف چليپا خمش بر سر دارم ببرد

عشق برون آورد مهره ز دندان مار
آمد و دندان کنان در دم مارم ببرد

از مژه گوهر نثار کردم و اکنون به قدر
خاک در شهريار آب نثارم ببرد

سلطنت امروز ختم بر پسر طغرل است
کآيت حق پروري در گهر طغرل است