ديوان خاقاني

چنگ چون زالي سرافکنده ز شرم
گيسوان در پاکشان آخر کجاست

تيغ خورشيد از جهان پوشيده اند
در هوا خفتان از آن پوشيده اند

از شعاع آتش اينک صد دواج
در عذار شبستان پوشيده اند

آن تنوره پيشتر کش کز تفش
در بنفشه ارغوان پوشيده اند

زعفران در شب شود رنگين و باز
شب به رنگ زعفران پوشيده اند

در زحل گوئي شعاع آفتاب
از کف شاه اخستان پوشيده اند

مهره آورد از سر افعي برون
در سر ماهي عيان کرد آفتاب

از پي پنجاهه در ماهي خوران
بهر عيسي نزل خوان کرد آفتاب

پاره اي پيراست از دامان شب
روز را در بادبان کرد آفتاب

وآنکه مهدي بر گمان داند که هست
گر در او ديدي گمان برخاستي

خصم چون سگ در پس زانو نشست
کو چو شير سيستان آمد به رزم

بر زبان تيغ او در شان ملک
وحي نصرت ز آسمان آمد به رزم

در کف شاه آن يماني تيغ را
آسمان مکي فسان آمد به رزم

شاه چون خورشيد و در کف جو زهر
با کمند خيزران آمد به رزم

خصم شد درهم شکسته چون کمند
کان کمندش در ميان آمد به رزم

خصم را چون در کمندش ماند حلق
بس خناقش کآنزمان آمد به رزم

باز گفتم کز پي بانگ ملک
حصن در بند از سنان خواهد گشاد

راست آمد فال و مي گويم کنون
روس را در بند سان خواهد گشان

شاه اسکندر مکان باد از ظفر
دست خضرش در عنان باد از ظفر

که آسمان پيش شه به نوروزي
در جل زر کشيد ادهم صبح

ز آن مربع نهند منقل را
تا مثلث در آذر اندازند

خانه دل سبيل کن بر مي
رقم لايباع بر در کش

دست گير آفتاب را چون صبح
در سماع خوش قلندر کش

جوجو از زر منم در آن بازار
که ترازوش زلف جادوي توست

جو زرين چه سنجدت که به نقد
قرص خورشيد در ترازوي توست