ديوان بيدل دهلوي

حرفي از چشم ترم گفتند در گوش محيط
موجش از گرداب ماند انگشت حيرت در دهان

چون گلم در غنچه چندين چشم زخم آسوده است
آه ازان روزيکه در بازار بايد تاختن

جهان در خورد استعداد حکمي در نظر دارد
توهم فرمان بملک لاشريک خويش راهي کن

زعلم حسرت ديدار بختي در نظر دارم
که گردد خامشي صور قيامت در جواب من

نمو در مزرعه ام پاي بدامن خفته ئي دارد
ترشح ريزه ميناست در طبع سحاب من

چو آن اشکي که گردد خشک در آغوش مژگانها
بعشقت در طلسم نيشتر دارم جگر پنهان

تماشاگاه جمعيت تحيرخانه دردم
که چون آينه در ديوار دارد نام در پنهان

چه فيضست اين که در انديشه شريني نامش
چو مغز پسته ميگردد زبانها در شکر پنهان

با وطن آوارگانرا غربتي در کار نيست
موج ناچار است در بحر از پريشان زيستن

در جنون سامان جيب و دامني در کار نيست
جامه عرياني از رنگم قبا خواهد شدن

گر گدا دست طمع دزدد زهم در آستين
ميکشد خشکي کف اهل کرم در آستين

در قمار زندگي يارب چه بايد باختن
چون حبابم از نفس نقد عدم در آستين

بسکه چون شمعم تنکسرمايه اين انجمن
يک گلم هم در گريبانست و هم در آستين

اين زمان در کسوت رنگم گريبان ميدرد
همچو گل دستي که بر سر ميزدم در آستين

بروي نکهت گل غنچه هرگز در نمي بندد
زحسن خلق ممکن نيست در دلها نگنجيدن

نميدانم چه برق افتاده در بنياد ادراکم
که داغ دل شرار کاغذي شد در کنار من

در عرصه وفا عرق شرم همتست
از زخم تازه در پي مرهم گريستن

باده را در دامن مينا بهاري ديگر است
آب دارد آبرو تا ميرود در پاي سرو

تحقيق طايريست که در گلشن يقين
در بستنست بر رخ غير آشيان او

اشارت محو حيرت کن که در بزم تماشايش
برنگ ماه نو در چشم ميگردد نهان ابرو

اي بسا فطرت که در پرواز اوج عزتت
جسته زين نه بيضه بر در آشيان انداخته

عالم يکتاست اينجا معرفت در کار نيست
خودسريها فهم ما را در گمان انداخته

در فکر خويشيم آزادگي کو
ما را گريبان افگنده در چاه

غوطه در محيط زند تا حباب باده کشد
در شکست ساغر دل خفته است حوصله

در محيطي کز فلک طرح حباب انداخته
کشتي ما را تحير در سراب انداخته