مثنوي معنوي

صد هزاران مرد ترسا کشته شد
تا ز سرهاي بريده پشته شد

قصد ايشان جز سيه رويي نبود
خير دين کي جست ترسا و جهود

هم چو ترسا که شمارد با کشش
جرم يکساله زنا و غل و غش

از جهود و مشرک و ترسا و مغ
جملگي يک رنگ شد زان الپ الغ

مؤمن و ترسا جهود و گبر و مغ
جمله را رو سوي آن سلطان الغ

آن نه که ترسا و مشرک مي خورند
زان غذايي که ملايک مي خورند

ديوان شمس

آن گمان ترسا برد مؤمن ندارد آن گمان
کو مسيح خويشتن را بر چليپا مي کشد

از مسلمان و جهود و ترسا
هر سحر بانگ دعا مي آيد

جهود و مشرک و ترسا نتيجه نفس است
ز پشک باشد دود خبيث ني از عود

زان طره روحاني زان سلسله جاني
زنار تو بربسته هم مؤمن و ترسا هم

تا ره نبرد ترسا دزديده به دير تو
گه عاشق زناري گه قصد چليپا کن

هله عيسي قران صحت رنجور گران
از براي دو سه ترسا سوي زنار مرو

ايمان و مؤمنان همه حيران شده ز عشق
زنار پير راهب ترسا بسوخته

تبريز ز شمس الدين آخر قدحي زو هين
آن ساقي ترسا را يک نکته نفرمايي

وگر مه سيه شد برو تو ملرز
که مه را خطر نيست ترسا تويي

گر نبيند روش ترسا بر درد زنار را
ور مسلمان بيندش آتش زند مر کيش را

ديوان ناصر خسرو

با طاعت و ترس باش همواره
تا از تو به دل حسد برد ترسا

به عيسي نرست از تو ترسا، نخواهد
همي رستن اين بو معين محمد

از برف نو بنفشه گر ايمن گشت
ايدون چرا چو جامه ترسا شد

يا گرت پدر گبر بود مادر ترسا
خشنودي ايشان بجز آتش چه دهد بر؟

بنکوهي جهود و ترسا را
تو چه داري بر اين دو تن تفضيل؟

ترسا پسر خداي گفت او را
از بي خردي خويش و ناداني

زيرا که خبر نبود ترسا را
از قدر بلند نفس انساني

تو با ترسا به يک نرخي سوي دانا
اگرچه تو کمر بستي و او کستي

ديوان وحشي بافقي

ندهد طوف صنمخانه به سد حج قبول
شيخ صنعان که دلش را بت ترسا ببرد