ديوان بيدل دهلوي

جهاني ميگذشت آواره وحشت خراميها
در مژگان فراهم کردم و در خانه آوردم

جنون بوي گل در غنچها پنهان نمي ماند
نفس بر خود گريبان ميدرد در سينه تنگم

بي تماشائي نميباشد تعلقزار جسم
در قفس زين مشت پر گل در چمن ميپرورم

سحرگه مطلع اسرار آهم در علو آمد
دل آسوده رامر دود در گاه الم کردم

گرمي در آتش تب و تابم نفس گداخت
خاکستري مگر بکشد در ته پرم

عرض جوهر در غبار خجلتم پوشيده است
اين زمان آينه ام چشمي است در مژگان نهان

پرده دار عيب منعم نيست جز اسباب جاه
ميشود در فربهي در گوشت ناياب استخوان

سر در هوا فشرديم راهي بدل نبرديم
پر بي تميز مرديم آئينه در گريبان

جز فنا در هيچ جا اميدي از آرام نيست
آتشم خاکستر افتاده است در دنبال من

در فاي شعله خاکستر هم از خود ميرود
عالمي در جستجوي بي نشان شد بي نشان

آرزوها بسکه در جيب نفس خون کرده ام
بال طاوس است اگر موجست در درياي من

مرا (بيدل) خوش آمد در طريق خاکساريها
چو تخم آبله در زير پاي خلق باليدن

حريف بيخوديها کيست کز چشم جنون پيما
خمستان در سرو پيمانه در دستست مست من

تا در زبان خامه حيرت بيان شقي است
خاليست در بساط سخن جاي ناز من

عرق غواص شرمم در غبار تهمت هستي
مرا افگند در آب از سراين پل گذر کردن

چو آن شمعي که پرتو در شبستان عدم دارد
سفيدي کرد راه زندگي در انتظار من

در عالم خيال بهار تبسمت
گل را چو شبنم آبشود خنده در دهان

دست جرأت ديدم آخر مغتنم در آستين
همچو شمع کشته خواباندم علم در آستين

باطن اين خلق کافر کيش با ظاهر مسنج
جمله قرآن در کنارند و صنم در آستين

شوق بيتابيم مارا رهبري در کانيست
اشک هر جا سرکشد دارد قدم در آستين

در جنون هم دستگاه کلفت ما کم نشد
ناله عريانست و دارد صد الم در آستين

سرکشي در تنگدستيها مدارا ميشود
سودنست انگشتها را سر بهم در آستين

بسکه (بيدل) عام شد افلاس در ايام ما
نقش ناخن هم نمي بندد درم در آستين

دلرا بباد داديم آه از نظر گشودن
اينخانه بال و پر داشت در رهن در گشودن

در گلشني که شوقش بر صفحه ام زد آتش
فردوس در قفس داشت طاوس پر گشودن