ديوان خاقاني

يارب که ديو مردم اين هفت دار حرب
در چاردار ملک چه ناورد کرده اند

اصحاب فيل بين که به پيرامن حرم
کردند ترک تاز و نه در خورد کرده اند

در عافيت آبادت از رخنه درآمد غم
پس رخنه چنان گشتي کآباد نخواهي شد

تا چند کني کوهي کورا نبود گوهر
در کندن کوه آخر فرهاد نخواهي شد

در غم سراي عاريت از شادي
گر هيچ هست هيچ کسان دارند

هيچ در صبر دل نبندم از آنک
دانم از صبر هيچ نگشايد

غم گساري در ابر مي جويم
برق او ديد هم نمي شايد

دامن از اشک مي کشم در خون
دوست دامن به من کي آلايد

از دست عشق چون به سفالي شراب خورد
طعنه نخست در گهر جام جم زند

جايي که زلف جانان دعوي کند به کفر
گمره بود که در ره ايمان قدم زند

چند کني زينهار بر در ايام
چون نپذيرد ز زينهار چه خيزد

برسد ميوه اي است در باغت
که به هيچ آفتاب مي نرسد

از برون در خوي خوييش مدار
وز درونش دل مجروح مرند

نبيند دل آوخ به خواب اهل دردي
که در ديده بخت خوابي نبيند

کسي برنيارد سر از جيب دولت
که در گردن از زه طنابي نبيند

اگر سال ها دل در داد کوبد
بجز بانگ حلقه جوابي نبيند

بسا تين که ضايع شود در بساتين
کز انجير خواران غرابي نبيند

کان زر و جواهر بحر در و گهر
شد جمع تا نشيمن بحر سخا شود

شد وقت کز نسيم قدوم بهار ملک
در باغ تخت غنچه ياقوت وا شود

در جهان کس نيست اندوه جهان کس مخور
کوس عزلت زن دوال رايگان کس مخور

مبر قفل زرين کعبه بدانک
در دير را حلقه آيد به کار

خانه در کوي وفا گير و بدان
که تو را حبل متين معتصم است

من وصيت به وفا مي کنمت
گرچه امروز وفا در عدم است

هرکه را دوست براند تو مخوان
گرنه در چشم وفاي تو نم است

لطف در حق رهي چندان کن
که خداوندش از آن دل خرم است