ديوان خاقاني

دف حلقه تن و حلقه بگوش است همه تن
در حلقه سگ تازي و آهوي ختائي

خاقاني و بحر سخن و حضرت خاقان
لفظش صدف و اين غزلش در بهائي

او در سخن از نابغه برده قصب السبق
چون خسرو نعمان کرم از حاتم طائي

در شانه دست ظفر آئينه غيبي
هم آينه هم صيقل شمشير قضائي

اي پرچم رايات ملک چشم بدت دور
کز پر غراب آمده در فر همائي

قدر توبر افلاک سپه راند و پسش گفت
ما در تو نگنجيم که بس تنگ فضائي

بر تخت شهنشاهي و در مسند عزت
ادريس بقا باش که فردوس لقائي

در اين منزل اهل وفائي نيابي
مجوي اهل کامروز جائي نيابي

عجوز جهان در نکاح فلک شد
که جز عذر زادنش رائي نيابي

بلي در زناشوئي سنگ و آهن
بجز نار بنت الزنائي نيابي

در اين هفت ده زير و نه شهر بالا
وراي خرد ده کيائي نيابي

وليکن به نه شهر اگر خانه سازي
به از دل در او کد خدائي نيابي

گر از کعبه در دير صادق دل آيي
به از دير حاجت روائي نيابي

در اين جايگه غم مقيم است کورا
بجز پرده دل وطائي نيابي

منه مهره کز راست بازان معني
در اين تخته نرد آشنائي نيابي

دغا در سه شش بيش بيني ز ياران
چو يک نقش خواهي دغائي نيابي

ازين دو عقاقير صحراي دلها
در اين هفت دکان گيائي نيابي

در يوسفي زن که کنعان دل را
ز صاع لئيمان عطائي نيابي

جزاي نکوئي است نام نکوئي
که بالاي آن در فزائي نيابي

نهم چار بالش در ايوان عزلت
زنم چند نوبت چو مير مطاعي

به صف النعال فقيهان نشينم
که در صدر شاهان نماند انتفاعي

در خون نشسته ام که چرا خوش نشسته ام
اين خواندگان خلد به دوزخ سراي ري

شعريان از اوج رفعت در حضيض خاک شد
چرخ بايستي که بر شام و يمن بگريستي

پيش چشمش مرغ را کشتن که يارستي که او
گر بديدي شمع در گردن زدن بگريستي

آه جان فرسا اگر در سينه نشکستي مرا
اينکه جان فرسودم از آه، آسمان فرسودمي