ديوان بيدل دهلوي

ظرفست بهر صورت آئينه استعداد
در کوزه اگر آبست در جوست نميگويم

در چراغان وفا تاثير شوق ديگر است
خواب در چشم تماشا سوخت تا ما سوختيم

مستي حسن و جنون عشق از جام منست
در گلستان رنگم و در عندليبان ناله ام

در رهت نارفته از خود هر طرف سر ميزنيم
همچو مژگان بيخبر در آشيان پر ميزنيم

خموشي در فضاي دل صفا ميپرورد (بيدل)
غباري داشت گفت وگو نفس در خويش دزديدم

شمع در محفل نميداند کجا بايد نشست
در گداز خويش جاي خويش خالي ميکنم

باين وضعي که ميريزم عرق در دشت و در (بيدل)
غبار خودسري کاش اندکي نمناک ميکردم

همچو گل بهر شکستم آفتي در کار نيست
رنگ هم از شوخي آتش ميزند در خرمنم

قدرداني در بساط امتياز دهر نيست
ورنه من در مکتب بيدانشي علامه ام

در آتشم از ننگ فضولي چه توان کرد
او در برو من آينه پرداخته بودم

نفس دزديدنم شور دو عالم در قفس دارد
عنان وحشت کهسار در ضبط شرر دارم

ناروائي در مزاج شوق معنيها گداخت
اي بسا گوهر که گرديد آب در گنجينه ام

نفس در دل گره کردم بناموس وفا ورنه
کليد ناله چندين نيستان بود در دستم

در محيط حادثات دهر مانند حباب
چشم پوشيدن لباس عافيت شد در برم

عافيتها در مزاج پرفشان دزديده ام
چون شرر در جيب پرواز آشيان دزديده ام

عمرها شد از ادب موج گهر در دامنم
ننگ لغزيدن ندارم پاي سر در دامنم

تا عرق با شدنم اشکي دگر در کار نيست
چون جبين شرمساران چشم تر در دامنم

ميزدم پائي بغفلت فتنه ها واکرد چشم
خفته بود آشوب چندين دشت و در در دامنم

بيش ازين نتوان در پرواز گمنامي زدن
کز خجالت ريخت عنقا بال و پر در دامنم

نامحرمان چه دانند شان عسل چه دارد
در خانه ها حلاوت بيرون در گزنديم

برنگي در گشاد عقده دل خون شدم (بيدل)
که دندان در جگر گمگشت همچون دانه نارم

در سوختنم شمع صفت عرض نيازيست
مپسند که در آتش خاموش خود افتم

در قطره ام انداز محيطست پرافشان
حيف است کز افسون گهر در قفس افتم

مقيم وحدتم هر چند در کثرت وطن دارم
بدريا همچو گوهر خلوتي در انجمن دارم

ميدهد زيب عمارت از خرابي خانه ام
آب در آينه دارد سيل در ويرانه ام