ديوان خاقاني

قحط وفاست در بنه آخر الزمان
هان اي حکيم پرده عزلت بساز هان

در دم سپيد مهره وحدت به گوش دل
خيز از سياه خانه وحشت به پاي جان

سوداي اين سواد مکن بيش در دماغ
تکليف اين کثيف منه بيش بر روان

چشم بهي مدار که در چشم روزگار
آن ناخنه که بود بدل شد به استخوان

کآن خوش ترين نواله که از دست او خوري
لوزينه اي است خرده الماس در ميان

تا بر در تو مرکب فقر است ايمني
کاحداث را سوي تو جنيبت شود روان

هم جنس در عدم طلب اينجا مجوي از آنک
نيلوفر از سراب نداده است کس نشان

پرواز در هواي هويت کن از خرد
بر تله هوا چه پري از تل هوان

بنمود صبح صادق دين محمدي
هين در ثناش باش چو خورشيد صد زبان

آنجا که دم گشاد سرافيل دعوتش
جان باز يافت پير سرانديب در زمان

در دين شفاي علت عامل براي حق
زي حق شفيع زلت آدم پي جنان

او سرو جويبار الهي و نفس او
چون سرو در طريقت هم پير و هم جوان

بر بام سدره تا در ادني فکنده رخت
روح القدس دليلش و معراج نردبان

خاقاني از زمانه به فضل تو در گريخت
او را امان ده از خطر آخر الزمان

کآن باز را که قله عرش است جاي او
در دود هنگ خاک خطا باشد آشيان

از حادثات در صف آن صوفيان گريز
کز بود غمگنند و ز نابود شادمان

فقر سياه پوش چو دندان فرو برد
جاه سپيد کار کند خاک در دهان

اهل عراق در عرق اند از حديث تو
شروان به نام توست شرف وان و خيروان

خون جگر خورم نخورم نان ناکسان
در خون جان شوم نشوم آشناي نان

در جرم ماه و قرصه خورشيد ننگرم
هرگه که ديدها شودم رهنماي نان

از چشم زيبق آرم و در گوش ريزمش
تا نشنوم ز سفره دو نان صلاي نان

گفتم به ترک نان سپيد سيه دلان
هل تا فناي جان بودم در فناي نان

آن را دهند گرده که او گرد گو دويد
من کيمياي جان ندهم در بهاي نان

چون آب آسيا سر من در نشيب باد
گر پيش کس دهان شودم آسياي نان

از قوت در نمانم گو نان مباش از آنک
قوتي است معده حکما را وراي نان