ديوان خاقاني

در خراسان دلش سنجر همت چو نشست
بدل سنجر سلطان به خراسان يابم

پايه منبر او بوسم و بر سر گيرم
که در اين ناحيه ثقلان به خراسان يابم

چون پاي در کند ز سر صفه صفا
سر بر کند به حلقه اصحاف کهف شام

سازد وضو به مسجد اقصي به آب چشم
شکر وضو کند به در مسجد الحرام

چون زال پيرزاده به طفلي و عاقبت
در حلق ديو خام چو رستم فکند خام

در بند عشق شاهد و هم عشق شاهدش
عشقي چو قيس عامري و عروه حزام

در صورتي که ديده جمالش صور نگار
زو شاهدي گرفته و رفته ره ملام

در آينه عنايت صيقل شناخته
زو قبله کرده و شده سرمست و مستهام

پس چون رکاب او ز نشابور در رسيد
تبريز شد هزار نشابور ز احتشام

ز انفاس عمدة الدين در شرق و غرب بود
با امت استقامت و با ملت انتظام

وان قفل گر که بود کليد سراي علم
کرديد چو حلقه بر در فرمانش التزام

سيف الحق افضل ابن محمد که طالعش
دارد خلافة الحق در موضع سهام

حق در حقش دعاي من از صدق بشنواد
من نامرادي دلش از دهر مشنوام

اي در گران بهاتر از روح
چون روح سبک لقات جويم

دريا کنم اشک و پس به دريا
در هر صدفي جدات جويم

در جاني و ز انس و جانت پرسم
نزديکي و دور جات جويم

وي دل که به نيم نقطه ماني
در دائره عنات جويم

قدر تو لوا زده است بر عرش
در سايه آن لوات جويم

شوم هم در انده گريزم ز انده
کز انده به، انده زدايي نبينم

جهان نيست از هيچ جايي که در وي
دل آشنا هيچ جايي نبينم

پل آبگون فلک باد رخنه
که در جويش آب رضايي نبينم

در آئينه دل خيال فلک را
بجز هاون سرمه سايي نبينم

آن دل دل کو که در ميدان لهو
از طرب دلدل سواري داشتم

ني بدم آتش ز من در من فتاد
کاندرون دل شراري داشتم

من ز بي ياري چو در خود بنگرم
هم نپندارم که ياري داشتم