ديوان خاقاني

چند بارش ديده ام در خواب ليک
طلعتش اين باره زيبا ديده ام

هم در اين ايوان نو برتخت خويش
تاجدار و مجلس آرا ديده ام

چشمه پنهان در حجاب و بر درخت
دست دولت شاخ پيرا ديده ام

کعبه را ماند در عاليت و من
محرم اين کعبه ام تا ديده ام

کافرم گر چون تو در اسلام و کفر
هيچ بانو خوانده ام يا ديده ام

نشاط من همه زي آشيان نه فلک است
اگرچه در قفس پنج حس گرفتارم

مباد کز پي خشنودي چهار رئيس
دو پادشا را در ملک دل بيازارم

چو باد از در هر کس نخوانده درنشوم
چو خاک هم خود را بي خطر بنگذارم

به شکر ايزد و استاد در مقام سجود
نهاده سر به زمين همچو کلک و پرگارم

به شکر صدر زمان هر زمان به بحر سخن
صدف مثال دهان را به در بينبارم

نگر چگونه نگهداريم ز نحس وبال
که در حريم جلالت همي به زنهارم

ستاره گفت منم پيک عزت از در او
از آن به مشرق و مغرب هميشه سيارم

صورنگار حديثم ولي هر آن صورت
که جان در آن نتوانم نمود ننگارم

دولت اندر هنر بسي جستم
هر دو در يک مکان نمي يابم

چون نترسم که در نشيمن ديو
هيچ تعويذ جان نمي يابم

برکنم شمع و وفا را به خراسان طلبم
کاين کليد در رضوان به خراسان يابم

طلب از يافت نکوتر من و مرکوب طلب
کآن براق از در ميدان به خراسان يابم

عزم جفت طلب است و طلب آبستن يافت
يافت را در طلب امکان به خراسان يابم

حجره دل را کز کعبه وحدت اثر است
در به فردوس و کليدان به خراسان يابم

شکل در شکل نمايد به من اوراق فلک
شکل ها را همه برهان به خراسان يابم

در بيابان سماوات همه غولانند
دفع غولان بيابان به خراسان يابم

گر جهان در فزع سال قران بينم من
نشره امن ز قرآن به خراسان يابم

اي فتي فتوي دين نيست در فتنه زدن
نتوان گفت که فتان به خراسان يابم

زانياتند که در دار قمامه جمعند
من از آن جمع چه نقصان به خراسان يابم

ور مرا آينه در شانه دست آيد من
نفس عنقاي سخن ران به خراسان يابم