ديوان خاقاني

به آهي بسوزم جهان را ز غيرت
که در حضرت پادشا مي گريزم

مرا دان بر از هفت و نه متکائي
که در ظل آن متکا مي گريزم

نه عيسي صفت زين خرابات ظلمت
در ايوان شمس الضحي مي گريزم

نه ادريس وارم به زندان خوفي
که در هشت باغ رجا مي گريزم

صباح و مسا نيست در راه وحدت
منم کز صباح و مسا مي گريزم

صبح آينه اي شود که در وي
نقش دل آسمان ببينم

بر هر مژه در چو اشک داود
برکرده به ريسمان ببينم

مي جويم داد و نيست ممکن
کاين نادره در جهان ببينم

صورت نکنم که صورت داد
در گوهر انس و جان ببينم

در صد غم تازه تر گريزم
گر يک غم جان ستان ببينم

من خود نکنم طمع که شش يار
در شش سوي هفت خوان ببينم

مه ز آن به اسد رسد به هر ماه
تا در دم شير نان ببينم

بختي که سياه داشت در زين
خنگيش به زير ران ببينم

اين تازه سخن که کردم ابداع
در روي زمين روان ببينم

در يک سر ناخن از دو دستش
صد شير نر ژيان ببينم

گر بر سر چرخ شد حسودش
هم در بن خاکدان ببينم

از راي تو صيقل فلک را
هفت آينه در دکان ببينم

صور و عکه در امان امرت
چون ارمن و نخجوان ببينم

در شان تو بينم آيت فتح
کاسباب نزول و شان ببينم

آن سه دختر و آن سه خواهر پنج وقت
در پرستاري به يک جا ديده ام

هفت خاتون را در اين خرگاه سبز
داه اين درگاه والا ديده ام

در کف بخت بلندش ز اختران
هفت دستنبوي زيبا ديده ام

مصر و بغداد است شروان تا در او
هم زبيده هم زليخا ديده ام

از سر زهد و صفا در شخص او
هم خديجه هم حميرا ديده ام

هر که در من ديد چشمش خيره ماند
ز آنکه من نور تجلي ديده ام