ديوان بيدل دهلوي

شرر چه بال تواند گشود در دل سنگ
چراغ ديده مور است در سراي بخيل

آرزوئي در گره بستم در يکتا شدم
حسرتي از ديده بيرون ريختم دريا شدم

عشق را در پرده نيرنگ افسونها بسي است
در خيال خويش مجنون بودم و ليلي شدم

هر چند در نظرها داريم ناز گوهر
يکسر چو سلک شبنم در رشته هوائيم

بنياد عهد هستي زين بيشتر چه بايد
در خورد يک تأمل خشت در وفائيم

حسن خلقي در نظر دارم که افسون هوس
گر همه آينه بينم در دلش جا ميکنم

حيا را کرده ام قفل در دکان رسوائي
برنگ غنچه پنهانست جيب پاره در چنگم

بغفلت خانه امکان چه امکانست يکتائي
دوئي مي پرورم در پرده تا جان در بدن دارم

نفس تا ميکشم فردوس در پرواز مي آيد
برنگ بال طاوس آرزوها در قفس دارم

حيا را کرده ام قفل در دکان رسوائي
برنگ غنچه پنهانست جيب پاره در چنگم

بسکه چون طاوس پيچيده است مستي در سرم
جامها در گردش آيد گر بخود جنبد پرم

بسکه دارد سوختن چون مجمرم در دل مقام
دور ميگردد عرق تا ميتراود در مشام

کراست شبهه در ايجاد بي تعين (بيدل)
همانکه در عدمم ديده اند بودم و هستم

بعشقت گر همه يکداغ سامان بود در دستم
همان انگشتر ملک سليمان بود در دستم

زغفلت ره نبردم در نزاکت خانه هستي
زنبضم رشته واري زلف جانان بود در دستم

نالها از کلفت دل در نقاب خاک ماند
سوخت (بيدل) در غبار دانه سعي ريشه ام

اي غفلت بيدرد چه هنگامه کوريست
او در برو من در غم ديدار بگريم

در گوش ما مخوانيد افسانه اقامت
خواب بهار رنگيم پا در حنا نداريم

هستي موهوم نيرنگ خيالي بيش نيست
در نظر خوابم ولي در گوشها افسانه ام

عنان ناله مي بودي اگر در ضبط تمکينم
چو خاموش وطن در پرده هاي راز ميکردم

در سرکشي دوتايم در ناله بينوايم
با هر چه برنيايم عجز است عذرخواهم

همرکاب لاله ام از بيدماغيها مپرس
داغ در دل پا در آتش سير گلشن ميکنم

چون طپش در دل نفس دزديده ام
موجم اما در گهر لغزيده ام

سير دريا قطره را در فکر خويش افتادنست
دامن آنجلوه در دست از گريبان خوديم

هستي من تا بکي باشد حجاب جلوه ات
آتشي در پنبه ماهي در کتان دزديده ام