ديوان خاقاني

ميلي بهر بها بخر و در دو ديده کش
باري نبيني اين گهر بي بهاي خاک

ديد آسمان که در دهنش خاک مي کنند
واگه نبد که نيست دهانش سزاي خاک

در ملت محمد مرسل نداشت کس
فاضل تر از محمد يحيي فناي خاک

پاکا! منزها! تو نهادي به صنع خويش
در گردناي چرخ سکون و بقاي خاک

غم در جگر زد آتش برزين مرا و من
از آب ديده دجله به برزن درآورم

زانو کنم رصدگه و در بيع خان جان
صد کاروان درد معين درآورم

در گلشن زمانه نيابم نسيم لطف
دود از سموم غصه به گلشن درآورم

در ديولاخ آز مرا مسکن است و من
خط فسون عقل به مسکن درآورم

در رنگ و بوي دهر نپيچم که ره روم
ارقم نيم که يال به چندان درآورم

گفتم روم به مکه و جويم در آن حرم
گنجي که سر به حصن محصن درآورم

دل در مغاک ظلمت خاکي فسرده ماند
رختش به تابخانه بالا برآورم

چون در تنور شرق پزد نان گرم، چرخ
آواز روزه بر همه اعضا برآورم

در کوي حيرتي که هم عين آگهي است
نادان نمايم و دم دانا برآورم

جام بلور در خم روئين به دستم است
دست از دهان خم به مدارا برآورم

تا کي چو لوح نشره اطفال خويش را
در زرد و سرخ حليت زيبا برآورم

گر در عيار نقد من آلودگي بسي است
با صاحب محک چه محاکا برآورم

گر بخت باز بر در کعبه رساندم
کاحرام حج و عمره مثنا برآورم

سي ساله فرض بر در کعبه قضا کنم
تکبير آن فريضه به بطحا برآورم

حراقه وار در زنم آتش به بوقبيس
ز آهي که چون شراره مجزا برآورم

از دست آنکه داور فريادرس نماند
فرياد در مقام مصلا برآورم

زمزم فشانم از مژه در زير ناودان
طوفان خون ز صخره صما برآورم

در بارگاه صاحب معراج هر زمان
معراج دل به جنت ماوي برآورم

سوگند خورد مادر طبعم که در ثناش
از يک شکم دوگانه چو جوزا برآورم

فردا هم از شفاعت او کار آن سراي
در حضرت خداي تعالي برآورم

باختم با پاکبازان عالم خاکي به خاک
وز پي آن عالم اينک در قماري ديگرم