ديوان خاقاني

لنگر شکوه باد کند دفع پس چرا
در چار لنگر است روان باد صرصرش

بلک آن چنان شده ز ضعيفي که بگذرد
در چشم سوزني به مثل جسم لاغرش

هر که از جلاجل و جرس آواز مي شنود
در وهم نفخ صور همي شد مصورش

پوشندگان خلعت ايمان گه الست
ايمان صفت برهنه سروان در معسکرش

گردون کاسه پشت چو کف گير جمله چشم
نظاره سوي زنده دلان در کفن درش

در پاي هر برهنه سري خضر جان فشان
نعلين پاي هم سر تاج سکندرش

گفتي از انبيا و امم هر که رفته بود
حق کرده در حوالي کعبه مصدرش

صد پيل وار خواهدم از زر خشک از آنک
مشک است پيل بالا در سنبل ترش

دل تو سني کجا کند آن را که طوق وار
در گردن دل است کمند معنبرش

در حضرت خليفه کجا ذکر من شدي
گر نيستي مدد ز کرامات مظهرش

انصاف ده که آدم ثاني است مقتفي
در طينت است نور يدالله مخمرش

رخسار صبح را نگر از برقع زرش
کز دست شاه جامه عيدي است در برش

مرغ قنينه بلبل عيد است پيش شاه
گل در دهن گداخته و ناله دربرش

انگشت ساقي از غبب غوک نرمتر
زلف چو مار در مي عيدي شناورش

زلفش فرو گذاشته سر در شراب عيد
ديوي است غسل گاه شده حوض کوثرش

در آبگينه نقش پري بين به بزم عيد
از مي کز آتش است پري وار جوهرش

مار زبان بريده نگر ناي روز عيد
سوراخ مار در شکم باد پرورش

گوئي بهاي باده عيدي است افتاب
ز آن رفت در ترازو و سختند چون زرش

دستار در ربوده سران را به باد زلف
شوريده زلف و مقنعه عيد بر سرش

در کعبه کرده عيد و ز زمزم مزيده آب
چون نيشکر چگونه مزم آتش ترش

ز آن هندوي حسام که در هند عيد ازوست
اران شکارگه شد و ايران مسخرش

چون عين عيد نعلش در نقش گوش و چشم
هاء مشفق آمد و ميم مدورش

بود افتاب زردي کان روز رخ در آمد
صبح دو عيد بنمود از سايه هلالش

چشمش ز خواب و غمزه زنبور سرخ کافر
شهد سپيد در لب، موم سياه خالش

يار از برون پرده بيدار بخت بر در
خاقاني از درون سو هم خوابه خيالش