ديوان خاقاني

عهد نامه وفات زير پر است
گنج نامه بقات در منقار

تو ز آب حيات سيرابي
که چو ماهي در آبي از پروار

که مرا در سه ماه با دو امام
به يکي سال داده اي ديدار

هاري از حلم رکن خوي در تب
هان خوي سردش آنک آب بحار

چه عجب کامده است ذو القرنين
به سلام برهمني در غار

بر در پير شاه مرو گشاي
ارسلان آمد و ندادش بار

به خدايي که هم ز عطسه خوک
موش را در جهان کند ديدار

بل مرا اين مراست بار قدما
که مجلي منم در اين مضمار

عذر من بين در آخر قرآن
لفظ الناس را مکن انکار

من زکات استان او در قحط سال
هم بصاعي باد مي پيمود و بس

ز آتش دولت چو در شب ز اختران
گرميي ناديده ديدم، دود و بس

زير خاک آسايد آن کز تخم ماست
تخم هم در زير خاک آسود و بس

گر چه در تبريز دارم دوستان
دوستي جاني مرا او بود و بس

بعد از او در خاک تبريزم چکار
کابروي کار من او بود و بس

کسي کز روي سگ جاني نشيند در پس زانو
به زانو پيش سگساران نشستن نيست امکانش

چو در ميدان آزادي سواريش آرزو کردي
سر آمال بودي گوي و پاي عقل چوگاتنش

دريغا کاش دانستي که در گلخن مي افزايد
ز چندين خوردن خون رزان و خون حيوانش

به چالاکي به بيد انجير منگر در مه نيسان
بدان افتادگي بنگر که بيني ماه آبانش

همه گيتي است بانگ هاون اما نشنود خواجه
که سيماب ضلالت ريخت در گوش اهل خذلانش

بل قرص آفتاب به صابون زند مسيح
کاحرام را ازار سپيد است در خورش

بيني که موقف عرفات آمده مسيح
از آفتاب جامه احرام در برش

کامروز حلقه در کعبه است آسمان
حلقه زنان خانه معمور چاکرش

بل حارسي است بام و در کعبه را مسيح
زان است فوق طارم پيروزه منظرش

خونت ريز بي ديت مشمر باديه که هست
عمر دوباره در سفر روح پرورش

در باديه ز شمه قدسي عجب مدار
گر بر دمد ز بيخ ز قوم آب کوثرش