ديوان خاقاني

چون آه عاشقان شد صبح آتش معنبر
سيماب آتشين زد در بادبان اخضر

مرغ از چه زد شناعت بر صبح راست خانه
کو در عمود سيمين دارد ترازوي زر

مه در هواي بابل چون يک قواره توزي
خياط بهر سحرش برداشته مدور

در آبگون قفس بين طاووس آتشين پر
کز پر گشادن او آفاق بست زيور

يعني که قرص خورشيد از حوت در حمل شد
کرد اعتدال بر وي بيت الشرف مقرر

ويحک نه هر شبانگه در آب گرم مغرب
غسلش دهند و پوشند از حله مزعفر

آن غنچه هاي نستر بادامه هاي قز شد
زر قراضه در وي چون تخم پيله مضمر

اي کعبه جهان گرد، وي زمزم رسن در
زرين رسن نمائي چون زمزم آيي از بر

اي نورزاي چشمه ديدي که چند ديدم
در چاه شر شروان ظلمات ظلم بيمر

آن پسته ديده باشي همچون کشف به صورت
آن استخوانش بيرون و آن سبزي اندرون در

گر چون کشف کشم سر در استخوان سينه
سايه نيفتد از من بر چشم هيچ جانور

امسال بين که رفتم زي مکه مکارم
ديدم حريم حرمت کعبه در او مجاور

بحر ارنه غوطه خوردي در بحر کف خسرو
کي عذب و صاف بودي چون زمزم مطهر

در برجهاش بوده ميقات پور عمران
ميلاد پور مريم، ميعاد پور هاجر

کرده به اعتقادي در برجهاش منزل
افلاک چون ستاره سيمرغ چون کبوتر

تا ز اربعين بروجش زينت نيافت آدم
در اربعين صباحش طينت مخمر

عقرب ندانم اما دارد مثال ارقم
در ديده چون گوزنان ترياق روح پرور

صحن ارم نديدي در باغ شاه بنگر
حصن حرم نديدي بر قصر شاه بگذر

کاريز برده کوثر در حوض هاي ماهي
پيوند کرده طوبي با شاخ هاي عرعر

هم آشيان عنقا در دامن رياحين
هم خواب گاه خورشيد از سايه صنوبر

انجم نگار سقفش در روي هر نگاري
همچون خليل هذا ربي بخوانده آزر

يک اسبه در دو ساعت گيرد سه بعد عالم
چون از سپهر چارم اعلام مهر انور

اي خاک درگهت را آب حيات تشنه
در آب منت تو هم بحر غرقه، هم بر

تيغ تو صيقل دين، لابل خطيب دولت
در طليسان تو داري طول اللسان اسمر

زير سه حرف جاهش گنج است و حرف آخر
صفري است در ميانش هفت آسمانش محضر