ديوان خاقاني

شب عيد چون درآمد ز در وثاق گفتي
که ز شرم طلعت او مه عيد برنيايد

درگاه اوست قبله و من در نماز شکر
تکبير بسته ام که دلم حق گزار کرد

از بس که گفتم اي ملکه بس بس از کرم
جمع ملائکه در گوش استوار کرد

خاقاني است بر در او زينهاريي
وين زينهاري از کرمش زينهار کرد

چه سود ز آفتاب گريبان سرو را
کو زر و لعل در بن دامان نثار کرد

آن کعبه را کبوتر پرنده در حرم
کاخر ز بام کعبه نيارد گذار کرد

هم پيکر سلامت و هم نقش عافيت
از ديده نظارگيان در نقاب شد

ربع زمين بسان تب ربع برده پير
از لرزه و هزاهز در اضطراب شد

در ترک تاز فتنه ز عکس خيال خون
کيوان به شکل هندوي اطلس نقاب شد

ديدم صف ملائکه چرخ نوحه گر
چندان که آن خطيب سحر در خطاب شد

اي آفتاب حربه زرين مکش که باز
شمشير سنجري ز قضا در قراب شد

وي مشتري ردا بنه از سر که طيلسان
در گردن محمد يحيي طناب شد

خاقانيا وفا مطلب ز اهل عصر از آنک
در تنگناي دهر وفا تنگياب شد

در حبس گاه شروان با درد دل بساز
کان درد راه توشه يوم الحساب شد

گل در ميان کوره بسي درد سر کشيد
تا بهر دفع دردسر آخر گلاب شد

بر قصر عقل نام تو خير الطيور گشت
در تيه جهل خصم تو شر الدواب شد

دست خون است در اين قمره خاکل که منم
آه اگر ششدره دور قمر بگشاييد

دشمنان را که چنين سوخته دارندم حال
راه بدهيد و به روي همه در بگشاييد

آنک آن تازه بهار دل من در دل خاک
از سحاب مژه خوناب مطر بگشاييد

سرو سيمين قلم زن شد و در وصف رخش
سر زرين قلم غاليه خور بگشاييد

سرو چون مهر گيا زير زمين حصن گرفت
در حصنش به سواران ثغر بگشاييد

پدر سوخته در حسرت روي پسر است
کفن از روي پسر پيش پدر بگشاييد

آب هر عشوه که در جيب شما ريزد چرخ
آسياوار هم از دامن تر بازدهيد

بس غريبند در اين کوچه شر، کوچ کنيد
به مقيمان نو اين کوچه شر بازدهيد

در علاجش يد بيضا بنماييد مگر
کاتش حسن بدان سبز شجر بازدهيد