ديوان خاقاني

شه قزل ارسلان که در صف شرع
تيغ عدلش سر شر اندازد

تير چون در کمان نهد بحري است
که نهنگ شناور اندازد

ياري از کردگار دان که رسول
خاک در روي کافر اندازد

دست رحمت کجا زند در آنک
تيغ او دست جعفر اندازد

ميخش از روم در عرب فکند
گردش از چين به بربر اندازد

در ده رکاب مي که شعاعش عنان زنان
بر خنگ صبح برقع رعنا برافکند

داري گشاد نامه جان در ده فلک
گو ده کيا که نزل تو اينجا برافکند

کس نيست در ده ارچه علف خانه اي بجاست
کس بر علف چه نزل مهيا برافکند

امروز کم خورانده فردا چه داني آنک
ايام، فقل بر در فردا برافکند

مريخ بين که در زحل افتد پس از دهان
پروين صفت کواکب رخشا برافکند

مطرب به سحر کاري هاروت در سماع
خجلت به روي زهره زهرا برافکند

در دري که خاطر خاقاني آورد
قيمت به بزم خسرو والا برافکند

آن آتشين صليب در آن خانه مسيح
بر خاک مرده باد مسيحا برافکند

مغز هوا ز فضله دي در زکام بود
ابرش طلي به وجه مداوا برافکند

در پرده خماهني ابر سکاهني
رنگ خضاب بر سر دنيا برافکند

در گوش گوشوار سمعنا کشد عراق
بر دوش طيلسان اطعنا برافکند

در مجمعي که شاه و دگر خسروان بوند
او کل بود که سهم بر اجزا برافکند

روح القدس بشيبد اگر بکر همتش
پرده در اين سراچه اشيا برافکند

عيسيم منظر من بام چهارم فلک است
که به هشتم در رضوان شدنم نگذارند

يا من آن پيل غريوان در ابرهه ام
که سوي کعبه ديان شدنم نگذارند

ري خراس است و خراسان شده ايوان ارم
در خراسم که به ايوان شدنم نگذارند

در خراس ري از ايوان خراسان پرسم
گر چه اين طايفه پرسان شدنم نگذارند

بهر فردوس خراسان به در دوزخ ري
چه نشينم که به پنهان شدنم نگذارند

هر چه اندوختم اين طايفه را رشوه دهم
بو که در راه گروگان شدنم نگذارند

علم الله اي عزيزان که جمال روي آن بت
به صفات درنگنجد به خيال در نيايد