ديوان بيدل دهلوي

هر گوهري که در صدف ديده داشتم
از خجلت نثار تو شد آب در نظر

روز و شبم بعالم سير خيال تست
خورشيد در مقابل و مهتاب در نظر

تا کي در انتظار بهار تبسمت
شبنم صفت نمک زدن خواب در نظر

بيچاره آدمي بتکلف کجا رود
اوهام در تخيل و اسباب در نظر

بار شاد ادب در دستگاه خودسران مگذر
دهل نابسته بر لب در صف واعظ گران مگذر

مرده ايم اما همان صبح قيامت در نظر
اين کفن مي پرورد در چشم بسمل انتظار

داغ نيرنگم که در انديشه رمز فنا
منتظر من بودم و گفتند در گوش شرار

موج استغناست خشکي در قناعتگاه فقر
بي نمي در طبع ما آبيست از جوي گهر

خيال زلف که واکرد راه در زنجير
که عجز ناله ما کند چاه در زنجير

دارم زسير گلشن اسباب در نظر
رنگي که شعله ميزندم آب در نظر

در وادي طلب که سرابست چشمه اش
اشکي مگر نشان دهدم آب در نظر

بر خويش هم در حسدت باز ميشود
گر گل کند حقيقت احباب در نظر

آسوده ايم در کف خاکستر اميد
(بيدل) کراست بستر سنجاب در نظر

در گلستاني که سرو او نباشد جلوه گر
شاخ گل شمشير خون آلودم آيد در نظر

دل از فسون تعلق نگاه در زنجير
چو موج چند توان رفت راه در زنجير

بجاي خنده هاي غفلت گل در گلستانها
زموج اشک بلبل در گلستان حيا بنگر

زخم دل عمريست در گرد نفس خوابانده ام
در گريباني که من دارم سحر دارد بهارم

تحفه تسليم در هر جا قبول ناز اوست
گرنه ديوانه در کوه و بيابان نيست سر

وضع راحت در عدم هم مغتنم بايد شمرد
اي چراغ کشته دايم در گريبان نيست سر

غنچه تا کي در عدم بفريبد افسون گلش
سر ببادت رفته و در بند دستاري هنوز

در خورد عرض جوهر هر چيز موقعي است
در استخوان گوچه فروشد عيار مغز

گردباد است اين که دارد جلوه در دشت جنون
ياز تنگي ميطپد در سينه مجنون نفس

در وضو زاهد چو طوفان بر سر آب آورد
مي نشاند خاکرا در خون تيمم کردنش

بي لب دلدار (بيدل) غوطه زد در موج اشک
عاقبت افگند در دريا گهر گم کردنش

ندارد موج هرگز در کنار بحر آسودن
باين شوخي چسان خوابيده جوهر در بر تيغش