ديوان خاقاني

جاهل نرسد در سخن ژرف تو آري
کف بر سر بحر آيد پيدا نه به پاياب

در دولت عم بود مرا مادت طبعم
آري ز دماغ است همه قوت اعصاب

ادريس قضا بينش و عيساي شفا بخش
داده لقبش در دو هنر واضح القاب

در عهد اين خلف دل اسلافش از شرف
بر قبه مسيح مجاور نکوتر است

در خطبه کرم لقبش صدر عالم است
بر مهر ملک صدر مظفر نکوتر است

سنگي است حلم او که نگردد ز سيل خشم
آن سنگ در ترازوي محشر نکوتر است

تاريخ کيقباد نخواندي که در سير
عدلش ز فضل عاطفه گستر نکوتر است

احکام کسروي نشنيدي که در سمر
عدلش ز عقل مملکه پرور نکوتر است

امروز عدل بر در مختار دان و بس
ايدر طلب که اين طلب ايدر نکوتر است

از خواجه زمين و درت هفتم آسمان
در سايه تو چارم کشور نکوتر است

شهباز ملکي و ز پي نامه بردنت
سيمرغ در محل کبوتر نکوتر است

در ناف عالمي دل ما جاي مهر توست
جاي ملک ميان معسکر نکوتر است

تو داوري و ما همه مظلوم روزگار
مظلوم در حمايت داور نکوتر است

عادل غضنفري تو و پروانه تو من
پروانه در پناه غضنفر نکوتر است

ليکن چو آب روزي خضر از مسافري است
عزم مسافران به سفر در نکوتر است

آن بس بس غضايري از بخشش ملک
اينجا ز هر معاني در خور نکوتر است

قلم بخت من شکسته سر است
موي در سر ز طالع هنر است

چشم زاغ است بر سياهي بال
گر سپيدي به چشم زاغ در است

کوه را زر چه سود بر کمرش
که شهان را زر از در کمر است

تن چو ناخن شد استخوانم از آنک
بخت را ناخته به چشم در است

ترک آن کژ نگه کند در تير
تا شود راست کالت ظفر است

در دبستان روزگار، مرا
روز و شب لوح آرزو به بر است

هيچ طفلي در اين دبستان نيست
که ورا سوره وفا ز بر است

سايه من خبر ندارد از آنک
آه من چرخ سوز و کوه در است

جوش دريا در ديده زهره کوه
گوش ماهي بنشنود که کر است