ديوان خاقاني

هاتف حال اين خبر چون سوي عنقا رساند
آمد و در خوردشان کرد به پرسش خطاب

باج ستان ملوک تاج ده انبيا
کز در اويافت عقل، خط امان از عقاب

در عملش مير نحل نيزه کشيده چو نخل
غرقه صد نيزه خون اهل طعان و ضراب

خاطر خاقاني است مدح گل مصطفي
زآن ز حقش بي حساب هست عطا در حساب

يافت درستي که من توبه نخواهم شکست
کرد چو صبح نخست روي نهان در نقاب

گفت چرا در صبوح باده نخواهي کنونک
حجله برانداخت صبح حجره بپرداخت خواب

نقب زدم در لبت روي تو رسوام کرد
کآفت نقاب هست صب حدم و ماه تاب

زاده خاطر بيار کز دل شب زاد صبح
کرد در اين سبز طشت خايه زرين عزاب

از شکفه شاخسار جيب گشاده چو صبح
ساخته گوي انگله دانه در خوشاب

عدل تو چون صبح راست نايب فاروق گشت
دين عرب تازه کرد در عجم از احتساب

صبح نهد طرف زر بر کمر آسمان
آب کند دانه هضم در جگر آسياب

مفخر خاقاني است مدح تو تا در جهان
صبح برد آب ماه ميوه پزد ماه آب

شمه اي از خاطرش گر بدمد صبح وار
مهره نوشين کند در دم افعي لعاب

چار ملک در دو صبح داعي بخت تواند
باد به آمين خضر دعوتشان مستجاب

زبان مرغان خواهي طنين چرخ شنو
در سليمان جويي به صدر خواجه شتاب

رواق چرخ همه پر صداي روحاني است
در آن صدا همه صيت وزير عرش جناب

دو دست و کلک توديدم که در تمامي جود
دو قله اند وليکن سه قبله طلاب

به مهر خاتم دل در اصابع الرحمن
به مهر خاتم وحي از مطالع الاعراب

چراغ علم فروزد چو خضر و اسکندر
در آب ظلمت ارحام ز آتش اصلاب

چو پشت آينه پيش تو حلقه در گوشم
ز من چو آينه زنگ خورده روي متاب

ز بند شاه ندارم گله معاذ الله
اگرچه آب مه من ببرد در مه آب

سخن که خيمه زند در ضمير خاقاني
طناب او همه حبل الله آيد از اطناب

از هم نفسان نيست مرا روزي ازيراک
در روزن من هم نرود صورت مهتاب

اميد وفا دارم و هيهات که امروز
در گوهر آدم بود اين گوهر ناياب

مگزين در دونان چو بود صدر قناعت
منگر مه نخشب چو بود ماه جهان تاب