ديوان خاقاني

بي مهر چار يار در اين پنج روزه عمر
نتوان خلاص يافت از اين ششدر فنا

اي افضل ار مشاطه بکر سخن تويي
اين شعر در محافل احرار کن ادا

نيست اقليم سخن را بهتر از من پادشا
در جهان ملک سخن راندن مسلم شد مرا

نه روح الله در اين دير است چون شد
چنين دجال فعل اين دير مينا

پس از چندين چله در عهد سي سال
شوم پنجاهه گيرم آشکارا

چه فرمائي که از ظلم يهودي
گريزم بر در دير سکوبا

چه گوئي کآستان کفر جويم
نجويم در ره دين صدر والا

من و ناجرمکي و دير مخران
در بقراطيانم جا و ملجا

کنم در پيش طرسيقوس اعظم
ز روح القدس و ابن و اب مجارا

سم آن خر به اشک چشم و چهره
بگيرم در زر و ياقوت حمرا

چه اخگر ماند از آن آتش که وقتي
خليل الله در آن افتاد دروا

صيد گاه شاه جان ها را چراگاه است ازآنک
لخلخه روحانيان بيني در او بعرالظبا

خون صيد الله اکبر نقش بستي بر زمين
جان صيد الحمد الله سبحه گفتي در هوا

دايره ميم منوچهر از ثوابت برتر است
آفرينش در ميانش نقطه اي بس بينوا

وز ملايک نعرها برخاست کاينک در زمين
شاه بند باقلاني بست چون بند قبا

گفت کان شه باز در نسرين گردون ننگرد
بر کبوتر باز بيند اينت پنداري خطا

کيمياي جان نثار آورده بر درگاه شاه
با عقيق اشک و زر چهره و در ثنا

زيد چون در خدمت احمد به ترک زن بگفت
نام باقي يافت اينک آيت لماقضي

جان خاقاني ز تف آفتاب و رنج راه
مانده بود آسوده شد در سايه ظل خدا

عبارتش همه چون آفتاب و طرفه تر آن
که نعش و پروين در آفتاب شد پيدا

مگر که جانم از اين خشک سال صرف زمان
گريخت در کنف او به وجه استسقا

حيات بخشا در خامي سخن منگر
که سوخته شدم از مرگ قدوة الحکما

شکسته دل تر از آن ساغر بلورينم
که در ميانه خارا کني ز دست رها

بدان قرابه آويخته همي مانم
که در گلو ببرد موش، ريسمانش را

مي تا خط ازرق قدح کش
خط در کش زهد پروران را