ديوان خاقاني

عشق آتشي است کاتش دوزخ غذاي اوست
پس عشق روزه دار و تو در دوزخ هوا

در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل
دير از کجا و خلعت بيت الله از کجا

گر در سموم باديه لا تبه شوي
آرد نسيم کعبه الا اللهت شفا

عقل جهان طلب در آلودگي زند
عقل خدا پرست زند درگه صفا

کتف محمد از در مهر نبوت است
بر کتف بيور اسب بود جاي اژدها

در قمره زمانه فتادي به دست خون
وامال کعبتين که حريفي است بس دغا

اينجا مساز عيش که بس بينوا بود
در قحط سال کنعان دکان نانوا

زين غرقگان رو که نهنگ است برگذر
زين سبزه زار خيز که زهر است در گيا

از خشک سال حادثه در مصطفي گريز
کاينک به فتح باب ضمان کرد مصطفي

بودند تا نبود نزولش در اين سراي
اين چار مادر و سه مواليد بينوا

چون نوبت نبوت او در عرب زدند
از جودي و احد صلوات آمدش صدا

آزاد کرده در او بود عقل و او
چون عقل هم شهنشه و هم پاسبان ما

از عالم دو رنگ فراغت دهش چنانک
ديگر ندارد اين زن رعناش در عنا

لا حاجبي است بر در الا شده مقيم
کو ابلهان باطله را مي زند قفا

حد قدم مپرس که هرگز نيامده است
در کوچه حدوث عماري کبريا

دل تا به خانه اي است که هر ساعتي در او
شمع خزاين ملکوت افکند ضيا

در دل مدار نقش اماني که شرط نيست
بت خانه ساختن به نظرگاه پادشا

در چارسوي فقر درا تا ز راه ذوق
دل را ز پنج نوش سلامت کني دوا

عزلت گزين که از سر عزلت شناختند
آدم در خلافت و عيسي ره سما

از عافيت مپرس که کس را نداده اند
در عاريت سراي جهان عافيت عطا

او مالک الرقاب دو گيتي و بر درش
در کهتري مشجره آورده انبيا

مريم گشاده روزه و عيسي ببسته نطق
کو در سخن گشاد سر سفره سخا

آمد پي متابعتش کوه در روش
رفت از پي مشايعتش سنگ بر هوا

يا سيد البشر زده خورشيد بر نگين
يا احسن الصور زده ناهيد در نوا

آورده روزنامه دولت در آستين
مهرش نهاده سوره والنجم اذا هوي