ديوان خاقاني

خطي بر سوسن از عنبر کشيدي
سر خورشيد در چنبر کشيدي

کوه سيميني و هم سنگ توام
در تمناي تو زر بايستي

هست يقينم که من مهر تو را نگسلم
نيست در ستم که تو عهد مرا نشکني

همه بر حرف هجران داري انگشت
چه باشد اين ورق را در نوردي

گر بر در وصالت اميد بار بودي
بس ديده کز جمالت اميدوار بودي

اين فتنه ها نرفتي از روزگار بر ما
گرنه جمال رويت در روزگار بودي

گر بر فلک رسيدي از روي تو خيالي
در چشم هر ستاره صد لاله زار بودي

ارزان ستاني آنچه دهم در بهاي بوس
پس بوسه از چه معني ارزان نمي دهي

مرا جان درافکند در جام عشقت
گمان برد کاين عشق کاري است بازي

شعر تر خاقاني چون در لبت آويزد
گوئي که همي آتش با آب درآميزي

قصد در خسرو کن تا چشم سعادت را
از گرد رکاب او کحل البصر آميزي

خاقانيا حريف فراقي به دست خون
در خون نشسته اي چه غم دست خون بري

ز لطف ها که نمودي گمان برم که همي
در بهشت بر اهل نياز بگشادي

بسا طويله گوهر که چشم من بگسست
چو در طويله بد گوهران بپيوستي

چند در چند همي بينم جور
چکنم گر نکنم نوحه گري

عاشق تر و زارتر ز من يابي
آن سايه که در قفاي او بيني

در کمين غمزها ترکان کمان کش داشتي
گاه تير افشاندن آواز کمان چون نشنوي

جوش درياي سرشکم گوش ماهي بشنود
چون در آن دريا تو راندي جوش آن چون نشنوي

کوه سيميني و در کوه اوفتد آواز گنج
آخر اين آوازه گنج روان چون نشنوي

شو گوش خرد برکش چون طفل دبستاني
تا پير مغان بيني در بلبله گرداني

در جام زيبقي کن گوگرد سرخ ذاتي
آن کيمياي جان ها وان گوهر نباتي

با من که هست جاني مانده ز دست قهرت
در پاي تو فشاندم، کردي قبول ياني

ديوانه شوم چون تو پري وار نمايي
در سلسله زلف پري مار نمايي

گرچه به شب آئينه نشايد نگريدن
در تو نگرم کآينه ديدار نمايي

نفس عيسي جست خواهي راه کن سوي فلک
نقش عيسي در نگارستان راهب کن رها