ديوان بيدل دهلوي

گر همه در آفتاب محشرم افتاده راه
ياد آن مژگان مرا در سايهاي تاک برد

غنا مسلم آنکس که در قلمرو حاجت
غبار گردد و در راه آشنا ننشيند

گر نمکدانت چنين در ديده ها دارد اثر
آب در آئينه همچون اشک خواهد شور شد

آنچه در صحراي کثرت صورت واماندگيست
در تماشاگاه وحدت شوخي انداز بود

ياد آن عيشي که از رنگيني بيداد عشق
سيل در ويرانه من باده در پيمانه بود

زير کردون چون سحر در يکنفس گشتيم پير
ميشود موي اسيران زود در زندان سفيد

گوهر از گرد يتيمي در حصار آبروست
فقر در غربت چراغ زير دامن ميشود

عاقبت در حلقه آنزلف دل جا ميکند
عکس در آئينه راه شوخي ئي وا ميکند

همنواي عبرتي در کار دارد درد دل
ناله در کهسار بر هر سنگ خود را ميزند

اوج عزت در کمين انتظار عجز ماست
از شکستن دست در گردن حمايل ميشود

ره ندارد سرکشي در طينت صاحبدلان
ميزند موج رضا آبي که در گوهر بود

از فنا هر کس کمال خويش دارد در نظر
دانه را در آسياها هيئت نان ميبرد

در خيال نفي فرع از اصل بايد شرم داشت
ناله چون افسرد آتش در نيستان ميبرد

بهاري در نظر دارم که شوخيهاي نيرنگش
مرا در پرده انديشه خون کرد و گلستان شد

دل بمستي چون نغلطد در هواي نرگست
آب گوهر را خيالش در صدف مل ميکند

در حلقه خامش نفسان در دل باش
تا هيچکست نکته درين باب نگيرد

بود در طينت بيمغز حفظ گفتگو مشکل
برون ريزد دهانش هر چه انبان در شکم دارد

در گلستاني که رنگ نقش پايت ريختند
بال طاوس از خجالت حلقه ساز در شود

تا غباري در کمين داريم آسودن کجاست
خاک مجنون در عدم هم ياد هامون ميکند

شگفتن بسکه دارد آشيان در هر بن مويت
تبسم گر بلب دردي چمنها در فشار آيد

مژگان بکار خانه حيرت گشوده ايم
در دست ما کليد در باز داده اند

در کمين صنعت علم و فنون ديوانگيست
بام و در بي جستجو آخر بصحرا ميرود

پا را جدا زدامن تمکين چه احتمال است
در خانه آنچه گم شد بيرون در مجوئيد

در احتياج بر در بيگانه خاک شو
اما مکن نظر برخ آشنا بلند

از بسکه زد خيال توام آب در نظر
مژگان شکسته ام ز رگ خواب در نظر