167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان خاقاني
در دخمه پادشات جويم
در عالم کبريات جويم
در زمره اصفيات جويم
در کوثر مصطفات جويم
جز صورت جان عيان مبينام
جز موي خيال سان مبينام
جز نام تو در ميان مبينام
کاين در ورق گمان مبينام
در هر انگشتي شماري داشتم
عاجزم در نهاد خاقاني
کوست در اقليم کرم کامران
برخاسته صورت گريبان
در ساحت قدر اوست جولان
چون فاخته ساخته است الحان
در کتم عدم گريخت نقصان
در سايه صدر باش پنهان
در خلد ممالک اوست رضوان
بر دوش جهان رداي فرمان
انس انس و سلوک سلمان
درگاه تو را نشان کعبه
کرده است بر آستان کعبه
سوي در کامران کعبه
چون ملت در ضمان کعبه
ازين دادگرتر قضائي نيابي
تاج کياني ز سر کيقباد
آن نهاد جاودان بدرود باد
گرچه نااهل خريدار دم است
گر فرستي به احتراز فرست
پرده دارش درون کليدان است
هم در شکرش آشيانه اوست
در پيش خجنديان غلامي است
آفرين خواندنش نمي ارزد
رديف هر سگ آهويي ندارد
تا نيشکر طرب نگارد
در زندان آر و پاي بربند
خلق در زمزم احسان اسد
با سگي در خطاب ديدستند
همبر شير غاب ديدستند
در هلال رکاب ديدستند
دست من در طناب ديدستند
در کنف آفريدگار بماناد
گرچه در غربتت منال نمايد
نسختي از صحاح بفرستد
سوي قنبر سلاح بفرستد
هفت دريا سبو نمي دارد
در نقاب عفو نمي دارد
زير چنگي دفي نمي شايد
قاضيي فلسفي نمي شايد
با نور خيال او گسارد
در بزرگيش سرسري منگر
در عزيزيش منکري نگر
در سايه دوکدان مادر
افتاده بر آستان مادر
به در سخاوت بينباشتش
پوسيده گوشت در تن مردارش
وانگهي فقه برنهد نامش
گردن آز راست پالاهنگ
آفتاب کرم در اوج همم
لاجرم در خدا گريخته ام
در حصار رضا گريخته ام
بخت سيه سپيد کارم
مسهلي تازه ساختي هردم
در کوي قلندران مقيميم
در ديده تو سيه گليميم
آورد ده هلال در نظر او
بشنو آن ناله پراکنده
خواه درويش است، خواهي پادشاه
عنبر در ثمن فرستادي
بند زرين بر کتابش کردمي
وز ره تسعين حسابش کردمي
هستي خود در ميان افشاندمي
نيست بر گلبن فلک وردي
در دم اژدها فرستادي
دودش اندر سما فرستادي
ز ابر همت نما فرستادي
در زمستان قبا فرستادي
که کليد دعا فرستادي
که در او درد مردمي يابي
در ناکردن ستم نکردي
که چون سمعشان در لگن کشتمي
در برش چشمه روان بيني
در جسم ظفر روان دولت
آن زخمه درفشان فرو ريخت
پيش قزل ارسلان فرو ريخت
چون سوزن بي کران برانداخت
زين جادوي دخمه بان مرا بس
در عشرت گورخان چه باشي
آتش اندر ضيمران آميخته
در شه هندوستان پوشيده اند
اردشير بابکان باد از ظفر
کوه را خلعه در سر اندازند
مرغ ياقوت پيکر اندازند
کافتاب زحل خور اندازند
سرخ زنبور کافر اندازند
بر در ميکده علم برکش
در ثناي خدايگان بگسست
خانه داران خاندان ملوک
بر در کعبه ظفر برکش
مادح حضرت مبارک توست
در تنورش فطير نتوان يافت