ديوان خاقاني

مشو در خط از پند خاقاني اي جان
که اين خوش حديثي است بر دفتر افکن

چون ببارم اشک گرم، آتش زنم در عالمي
شعر خاقاني است گوئي اشک آتش زاي من

خاقاني است جوجو در آرزوي او
او خود به نيم جو نکند آرزوي من

بر سر بازار عشق آزاد نتوان آمدن
بنده بايد بودن و در بيع جانان آمدن

از عتاب دوستان چون سايه نتوان در رميد
جان فشاندن بايد و چون سايه بيجان آمدن

شرط خاقاني است از کفر آشکارا دم زدن
پس نهان از خاکيان در خون ايمان آمدن

آن کز تف عشق توست در تب
جويان ز لب تو مهر تسکين

در ازل بر جان خاقاني نهادي مهر مهر
تا ابد بي رخصت خاقان اعظم برمکن

در عشوه وصل او عمري به کران آرم
گرچه ز خرد نبود زهري به گمان خوردن

در راه وفاي او شد شيفته خاقاني
هر روز قفاي نو از دست زمان خوردن

آن عقل که برد نام بالايش
سر چون سر خامه در نشيبش بين

روزي که حساب کشتگان گيرد
خاقاني را در آن حسيبش بين

لرزه برق در سحاب دل است
ناله رعد ز امتحان بشنو

گرچه جاني از نظر پنهان مشو
رحم کن در خون جان اي جان مشو

گر بپيچم در کمند زلف تو
چون کمند از شرم، رخ پيچان مشو

گشته چون من کشته اي زنار دار
جان عيسي در صليب موي تو

از پي خون ريز جان خاکيان
شهربندي شد فلک در کوي تو

ديده کافوري و جان قيري کند
در سيه کاري سپيدي خوي تو

شهري دل در آستين، بر درش آستان نشين
اينت مسيح راستين درد نشان کيست او

تا نهادي حسن را دار الخلافه زير زلف
هست دار الملک فتنه در سر مژگان تو

رخت تمناي دل بر در عشاق نه
تخت شهنشاه عشق بر سر آفاق نه

صبح اميد مرا به تاختن هجر
برده و در تنگناي شام شکسته

از تو وفا چون طلب کنم که در اين عهد
هست طلسم وفا مدام شکسته

پيمان مهر بسته هم در زمان شکسته
پيوند وصل داده هم بر اثر بريده

جان من از خيالت در عالم وصالت
هردم هزار منزل راه خطر بريده