ديوان خاقاني

ما رطل هاي درد تو زان در کشيده ايم
کز رمزهاي درد تو سري گشاده ايم

سلطان جمال است او من بر در ايوانش
تن خاک همي سازم جان بنده همي دارم

در اين ميدان جانبازان اگر انصاف مي خواهي
چو خاقانيت شيدائي نمي بينم، نمي بينم

چه درياست عشقت که هرچند در وي
صدف جويم الا نهنگي نبينم

همه خلق در بند بينم پس آخر
به همت يک آزاد رنگي نبينم

در اين عالم که آب روي من رفت
بدان عالم شدن رويي ندارم

خضر لب تشنه در اين باديه سرگردان داشت
راه ننمود که بر چشمه حيوان برسم

شب تار و ره دور و خطر مدعيان
تا در دوست ندانم به چه عنوان برسم

در شهادتگه عشق است رسيدن مشکل
خاقني راه چنان نيست که آسان برسم

در کعبه شش جهت که عشق است
خاقاني را مجاور آرم

وين مرکب سراي بقا را به رغم خصم
جل درکشيده پيش در او کشيده ام

گوئي که بر جنيبت وهم از ره خيال
در باغ فضل صدر افاضل چريده ام

جبريل وار باد معاني به فر او
در آستين مريم خاطر دميده ام

ليکن بدان ديار نيابم ز ترس آنک
پرآبهاست در ره و من سگ گزيده ام

دلا زارت برون نتوان نهادن
قدم در موج خون نتوان نهادن

در اين منزل رصد جهان مي ستاند
گنه بر رهنمون نتوان نهادن

سرت خاقانيا در بيم راهي است
کز آنجا پي برون نتوان نهادن

چو در گنبدي هم صف مردگاني
ز گنبد برون شو بقايي طلب کن

اي خيال يار در خورد آمدي
بي تو داني هيچ نگشايد ز من

غصه آسمان خورم دم نزنم، دريغ من
در خم شست آسمان بسته منم، دريغ من

پيش حيات دوستان گر سپرم عجب تر آنک
کز پس مرگ دشمنان در حزنم، دريغ من

چه راني کشتي انديشه در خشک
گرت سوزي است طوفان تازه گردان

نيکوان خلد بالاي سرت نظاره اند
يک نظر بنماي و آشوبي در ايشان درفکن

اگر با غمت گرم در کار نايم
ز دم هاي سردم گره دربر افکن

اگر نزل عشقت بجز جان فرستم
به خاکش فرو نه، برون در افکن