ديوان خاقاني

يک اهل نماند پس چرا چشم
زين پرده در آن فرو ندوزم

هر خار که گلبن طمع داشت
در چشم نمک فشان شکستم

من بودم و يک کليد گفتار
هم در غلق دهان شکستم

ز خاک پاشي در دستخون فرومانديم
ز پاک بازي نقش فنا فرو خوانديم

تا کي چو ترازو از زباني
در گردن زه کشيده باشم

زان بيم که از نفس بميرد
در کام نفس شکسته دارم

نه چنوهم کمان کشم بر خلق
بهر يک شب که در کمين باشم

چون من امروز در ميانه نيم
چه ميانجي کفر و دين باشم

در گريه وداع تذروان کبک لب
طاووس وار پاي گل آلود مي بريم

کشتي ما در گذشتن خواست از گيتي و ليک
هفته اي هم سوزن عيسيش لنگر ساختيم

به باغ وصل تو گر شرط من يزيد رود
هزار طوبي در عرض يک گياه نهم

به آسمان شکني آه من ميان دري است
مراد آه توئي در کنار آه نهم

از من دواسبه قافله صبر درگذشت
ما در ميان راه و غبار اوفتاده ايم

اندر بلا همي کندم آزمون بلي
در آتش از براي عيار اوفتاده ايم

چون به در اختيار نيست مرا بار
گرد سرا پرده مراد چه پويم

از در من عافيت چگونه درآيد
چون نشود پاي محنت از سر کويم

بس که شدم کوفته در آتش اندوه
گوئي مردم نيم که آهن و رويم

تيره شد آبم ز بس درنگ در اين خاک
کاش اجل سنگ بر زدي به سبويم

گفتي ز جهان نشسته اي دست
در گوش جهان بگوي شستيم

نام تو چون بر زبان مي آيدم
آب حيوان در دهان مي آيدم

تا همايم خوانده اي در کام دل
هر نواله استخوان مي آيدم

در صف عشاق خاقاني منم
کاسب معني زير ران مي آيدم

گه گه زني از شوخي حلقه در خاقاني
خانه همه خون بيني، سر درنکني دانم

گرچه به عراق اندر سلطان سخن گشتي
جز خاک در سلطان افسر نکني دانم

در ره دمي به تربت بسطام برزنم
وز طوس و روضه آرزوي جان برآورم