167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
جوهر الذات عطار
زبان خويش داند بيشکي سود
گهي مه باشد و گاهي ثريا
گهي چون مه شود در اتصال او
گهي واصل شود چون کره خاک
کند هر باغ و بستان شاد و خرم
گهي محو فنا در ديدن ذات
گهي موجش برد سوي ثريا
بجز يکي نباشد جان جان او
توئي در جزو و کل خورشيد تابان
ز بهر اين دلم در بند ماندست
که بي پرده سخن راند در اعزاز
مرا دلدار زان پاسخ نموده
که خواهم کشت خود را همچو حلاج
نماي آخر بکل عيان کتابت
بهرزه ميزني در خويشتن فال
که تا کي باز بينم آن سعادت
که يک لحظه نيايد هيچ خوابم
نشد خالي در اين آب و گل من
که اين قطره بکل قلزم نموده
که افکندم ز خود اين پرده راز
که بود تو بکل حاصل شده من
که هستم بيشکي من وصل ديده
که هستم بيشکي من راز ديده
که دانم جمله با معبود بوده
که گه کوهي نمايم گاه کاهي
که گه آبي شوم من گاه گه آتش
که ديدم ذات اشيا يک بيک من
که هر دم سر نهم بر خاک کويت
نه با عصفور با شهباز گويان
شدم من زنده و اين گوي بردم
در اين عالم خور تابان من تو
از آن مي بارم از خود در و مرجان
که خواهم کشتنم آخر چنين زار
که خواهي کشت آخر در نهانم
منم دردست تو گيرائي تو
نمود و رخ چنين ميگوي و ميدان
روانه گشته چون سيلاب اينجاي
ترا کرده زديد خود مصفا
فتاده خرد کرده مسکن تو
نموده عين ياهويت در ايندم
منم بر جمله اسرار دانا
در اينجا سر ذاتم باز داني
که کل از نور قرآن گشت پيدا
ترا بيشک شوي در جمله معروف
نموده ذات خود در بيچه و چون
که تا گردي تو روحاني در اين خاک
کز اين سر گشت در آفاق مشهور
نمود خويش کلي بر عدم زد
ز شوق عشق در درياي خون شد
تو چون منصور خود در بازيابي