ديوان بيدل دهلوي

هر گوهر ازين دريا دارد صدف ديگر
دل در کف دلدار است در سينه نميباشد

بيقراري در دل آگاه طاقت مي شود
جوهر سيماب در آئينه حيرت مي شود

تا در آئينه دل راه نفس وا باشد
کلفت هر دو جهان در گره ما باشد

جلوه مفت است تو در حق نگه ظلم مکن
وهم گو در غم انديشه فردا باشد

خواب امني در جهان بي تميزي داشتم
چشم واکردن سرم در عالم اسباب داد

تامل گر نگردد هر زمان توفيق آزادي
شرر هم در دل سنگ آب در پرويزني دارد

بيستون در غبار سرمه گم است
ناله هم رفت در پي فرهاد

ريشه در هوا داريم تا کجا هوس کاريم
دانه شرر در خاک نارسنده ميريزد

نگه ننگاشت صنع آگهي در ديده اعيان
قلم در نرگسستان يک قلم سهوالقلم دارد

تواند در تکلم شکرستان ريزد از گوهر
لبي کز خامشي موج گهر را در شکر پيچد

اي موج گر احسان طلب در نظر تست
در وصل گهر هم نگشائي کمر از خود

تمثال من در آينه پيدا نمي شود
در پرده خيال توام نقش بسته اند

ناز هستي در تماشاخانه دل عيب نيست
کيست در سير بهار آينه خودبين نشد

پرافشان هواي کيستم يارب که در يادش
نفس در پرده انديشه ام گلباز مي آيد

آنجلوه که در عالم امکان نتوان ديد
در آئينه (بيدل) معذور ببينيد

بسکه دارد بي نشاني پرده ناموس من
در نگين نامم چه بو در گل معما ميشود

زاهد زسبحه نعل يقينت در آتش است
در کعبه راه دير گرفتي خدا برد

از خيالش در دلم ارژنگها خون ميخورد
يکسر مو کاش سر در کلک بهزادم دهيد

نقش نيرنگ جهان در نظرم رنگ نبست
در تمثال زدم آينه استغنا کرد

در سواد فقر گم شو زنده جاويد باش
در همين خاک سياه آب بقا پوشيده اند

در هواي او دل هر ذره جاني ميشود
ناله هم در ياد او سرو رواني ميشود

در تنگناي گردون بايد فسرد و خون شد
اين خانه آنچه دارد بيرون در ندارد

نقد حيات تا کي در کيسه توهم
آهي که ما نداريم گو در جگر نباشد

ريشه واري عافيت در مزرع امکان نبود
هر که در دلها مدارا کاشت جمعيت درود

بهار عمر بايد در خزان کردن تماشايش
گل شمعي که ما داريم در چيدن چمن دارد