ديوان خاقاني

زخم زمانه را در مرهم پديد نيست
دارو بر آستانه عالم پديد نيست

در زير آبنوس شب و روز هيچ دل
شمشادوار تازه و خرم پديد نيست

خاقانيا دمي که وبال حيات توست
در سينه کن به گور که همدم پديد نيست

شکست روزم در شب چه روز اميد است
گذشت آب من از سرچه جاي دامان است

حصن جان ساز در جهان خلوت
دو جهان ملک و يک زمان خلوت

خلوتي کش تو در ميان باشي
کرم پيله کند چنان خلوت

همچو تيز از ميان ياراي بس
باش چون تيغ در ميان خلوت

بر در کهف شيرمردان باش
کرده چون سگ بر آستان خلوت

عيسيي بر سرش فرود آمد
تا سراسيمه شد در آن خلوت

انس هرکس در اين جهان چيزي است
انس خاقاني از جهان خلوت

باز چون بر در خلق افتد کار
زر بر سفله خداي دوم است

اين کرم جستن خاقاني چيست
که کرم در همه آفاق گم است

هيچ بد در تو نگفتم بالله
خود خيال تو بر اين گفته گواست

در جهان هيچ سينه بي غم نيست
غمگساري ز کيميا کم نيست

به هفت آسمان هشتمين در فزايم
ز دود دلي کاسمان وش فتاده است

من آن آب ناديه نخل بلندم
که از جان من در من آتش فتاده است

صبر بيرون تاخت از ميدان عشق
در سر آمد زانکه ميدان تنگ داشت

حاسد ار در تو گشاده است زبان
هم کنونش رسد آفات وفات

يک دو آواز برآيد ز چراغ
گه مردن که بود در سکرات

آن نبيني که يکي ده گردد
چون ز آحاد رسد در عشرات

لاله ز خون جگر در تپش آفتاب
سوخته دامن شده است لعل قباي آمده است

روي گندم گون او در چشم ماه
خار راه کهکشان خواهد شکست

گفتند خرم است شبستان وصل او
رفتم که بار خواهم ديدم که در نداشت

خاقاني ارچه نرد وفا باخت با غمش
در ششدر اوفتاد که مهره گذر نداشت

نيش مژگان چنان زدي به دلم
که سر نيش در جگر بشکست