شاهنامه فردوسي

هر آن گه که در بزم خندان شود
گشاده لب و سيم دندان شود

همه غرقه در جوشن و سيم و زر
سپرهاي زرين و زرين کمر

بگويش که در جنگ مردن بنام
به اززنده دشمن بدو شادکام

که يکسر به يزدان نيايش کنيد
ستايش ورا در فزايش کنيد

کنون تا در طيسفون لشکرست
همين زاغ پيسه به پيش اندرست

بهر کشوري در ستمگاره يي
پديد آيد و زشت پتياره يي

چو بر لشکر ترک بر حمله برد
پس پشت او در نماند ايچ گرد

شهنشاه در جنگ شد ناشکيب
همي زد به تيغ و به پاي و رکيب

فرود آمد از باره شاه جهان
ز بدخواه در آسيا شد نهان

نهان گشته در خانه آسيا
نشست از بر خشک لختي گيا

گشاد آسيابان در آسيا
به پشت اندرون بار و لختي گيا

برسم همي واژ خواهد گرفت
سزد گر بماني ازو در شگفت

در آسيا را گشادم به خشم
چنان دان که خورشيد ديدم به چشم

چنان دان که شاهي و پيغمبري
دو گوهر بود در يک انگشتري

همي تيره بينم دل و هوش تو
همي خار بينم در آغوش تو

سه ديگر سياوش ز تخم کيان
کمر بست بي آرزو در ميان

چو دستش شد او جان ايشان ببرد
در کينه را خوار نتوان شمرد

ازي در به پوزش برشاه رو
چو بيني ورا بندگي ساز نو

که در جنگ شيرست برگاه شاه
درخشان به کردار تابنده ماه

برهنه شد اين راز من در جهان
شنيدند يکسر کهان و مهان

وگر خون او را بريزي بدست
که کين خواه او در جهان ايزدست

اگر راه يابد کسي زين جهان
بباشد ندارد خرد در نهان

چنين تا در خان راهب رسيد
بدان سوگواران بگفت آنچ ديد

برفتند زان سوگواران بسي
سکوبا و رهبان ز هر در کسي

که در آسيا ماه روي تو را
جهاندار و ديهيم جوي تو را