شاهنامه فردوسي

به باغ بزرگ اندر از بس درخت
نبد شاه را در چمن جاي تخت

نشست از برنرگس و زعفران
يکي تيغ در زير زانو گران

چنين شاخ در گنج خسرو بدي
برين گونه هر سال صد نوبدي

فروهشته از شاخ زرين سپر
يکي بنده در پيش او با کمر

نيارد برو زد کسي باد سرد
چه در باغ باشد چه اندر نبرد

کنون دست کرده بکش در شويد
بگوييد و گفتار او بشنويد

چو گستهم شد در جهان ناپديد
ز گيتي يکي گوشه يي برگزيد

بدان نامه در بد که شادان بزي
که با تاج زر خسروي را سزي

که هرکس که او دشمن ايزدست
ورا در جهان زندگاني بدست

بر آنکس کزو در جهان جزگزند
نبيني مر او را چه کمتر ز بند

نگنجد تو را اين سخن در خرد
نه زين بد که گفتي کسي برخورد

چو گنج در مها پراگنده شد
ز دينار نو به دره آگنده شد

بهر به دره يي در ده و دو هزار
پراگنده دينار بد شاهوار

ز هر در فراوان کشيديم رنج
بدان تا بيا گند زين گونه گنج

چنان دان که اين گنج من پشت تست
زمانه کنون پاک در مشت تست

دگر آنک گفتي ز کار سپاه
که در بو مهاشان نشاندم به راه

زن و کودک و بوم ايرانيان
به انديشه بد منه در ميان

چنان دان که نوشين روان قباد
به اندرز اين کرد در نامه ياد

نياطوس را مهره دادم هزار
ز ياقوت سرخ از در گوشوار

همان در خوشاب بگزيده صد
درو مرد دانا نديد ايچ بد

دگر ويژه با جل ديبه بدند
که در دشت با باد همره بدند

برفتي خود از گنج ما ناگهان
مسيحا شد او نيستي در جهان

برفتند گريان ز پيشش به در
پر از درد جان و پراندوه سر

چو در خانه شد آتشي بر فروخت
همه آلت خويش يکسر بسوخت

بترسيد شيروي و ترسنده بود
که در چنگ ايشان يکي بنده بود